Het gaat nu toch goed.. Een zin die elke (prematuur) ouder vast en zeker wel eens gehoord heeft…
Wat een trotse ouders zijn wij en wat is het heerlijk om met zijn allen thuis te zijn. Geen bewaking meer nodig alleen nog verder groeien want je bent nog klein. De eerste keren dat we voor controle gaan is het heel erg spannend, groei je nog genoeg? Wat doet je ijzer in het bloed? Mogen we je weer mee naar huis nemen, zijn de uitslagen goed?
Wat groei je als ouder mee in de strubbelingen die een vroeggeboorte geeft, de medicatie die nodig is, de alertheid die noodzakelijk is, de voelsprieten staan volop aan, op tijd erbij zijn, dat is wat je wil maar natuurlijk nog het allerliefst dat ze niets heeft. Je bent soms meer een zuster dan een moeder voor je kind, het aanrecht staat vol met alle spullen de je kleine nodig heeft op een dag, een schema hangt daar maar die is eigenlijk niet nodig, er is echt niets wat je vergeet bij de zorg van je kind.
Maar het feit dat je kindje thuis is maakt dat de omgeving hier van alles over vindt. Zij zien het heel anders, in hun ogen is alles nu voorbij / geweest, – een gesloten boek – er is niets meer aan de hand met je kind. Dat er nog reële angsten aanwezig zijn, bij iedere apneu herinneringen opkomen, het moment dat je hoorde en zag dat het niet goed ging en alles al uit de kast voor haar getrokken was en dat de intensieve zorg en samenwerking met fysio niet afgelopen is, dat zien ze niet, het boek is niet gesloten voor je kind.
Wanneer je je dan een keer kwetsbaar opstelt en verteld hoe zwaar het is, hoeveel zorgen er zijn. Dan helpt het niet bepaald als het direct wordt weggewaaid, je kan jezelf hierdoor niet zijn. Het gaat nu toch goed.. – dat is wat uit de monden klinkt – ja dat gaat het maar helpen doe je hier niet mee. Het gaat nu toch goed… Zeker als je kijkt waar we vandaan komen maar dat wil nog niet zeggen dat ze ” een normale ” baby is, van een normale situatie is geen sprake en dat komt er ook niet daar is teveel voor gebeurt – een normale situatie – dat maken wij niet mee.
Het gaat nu toch goed… Dat is wat er gezegd word. Ja, het gaat goed maar dat neemt de zorgen niet weg. Soms dacht ik dat het ook wel een compliment is omdat zij er zo goed uit ziet dat ze het niet (meer) zien en dat we met de andere disciplines goed werk verschaffen, er valt tenminste niets op. Maar soms, soms wil ik gewoon mijn hart luchten en vertellen hoe het echt gaat. Want we zijn er nog niet, ja we houden ons allemaal sterk en dat blijven we doen maar soms is het een loodzware weg die we afleggen en hebben we het zwaar en zoeken we steun. Het gaat nu toch goed , heeft een averecht effect.
