”Je moet haar wel al brood gaan geven hoor ” Eet ze nog steeds geen vast voedsel? Met eten moet je niet de gecorrigeerde leeftijd aanhouden hoor”
Het consultatiebureau, ondanks dat we door de kinderarts gewaarschuwd zijn heeft het nog tot frustraties geleid.
De eerste keer dat ik er met ons meisje kwam bleek al direct dat ze niet veel weten over prematuren en dan met name de gevolgen hierbij. Toen ons meisje naar huis mocht is ons verteld dat we haar nog wel moeten beschermen tegen virussen en bacteriën. Een maatregel die wij moesten nemen was bv niet bij (kleine) kinderen in dezelfde ruimte komen. Een andere maatregel die wij moesten nemen was prikkels zoveel mogelijk vermijden. Ons meisje reageerd(e) heftig op geluiden, licht en andere prikkels, alles kwam hevig bij haar binnen met als gevolg een overgeprikkelde, uitgeputte baby. Dus daar stonden we dan voor de deur van het consultatiebureau, ik kon de spelende kinderen gewoon horen door de deur heen. Voorzichtig open ik de deur en kijk naar binnen. Het was druk, baby’s, peuters, kleuters, ze waren er allemaal. Ik kon de snottebellen zien hangen. De ruimte was krap en met TL buizen werd de ruimte verlicht. Ik kreeg het benauwd, plaats vervangend benauwd voor ons meisje. De prikkels kwamen zelfs bij mij door.
Geschrokken kijk ik om mij heen en sta er wat verbijsterd bij. Er wordt mij medegedeeld dat ik haar alvast uit moet kleden en dat het wat uitloopt. Ik houd haar dicht tegen mij aan en kijk nog een keer om mij heen. Ik voel hoe haar lichaam zich samenknijpt en denk alleen maar, weg, ik moet hier weg. Ik geef aan dat ik op de gang ga staan en straks wel weer binnen kom. Dat zij prematuur geboren is en dit veel te druk voor haar is. Ze lacht het weg en geeft aan dat hier altijd kinderen zijn en dat ze natuurlijk geen rekening met alleen ons kindje kunnen houden.
Nadat er een aantal gezinnen vertrokken zijn gaan we weer naar binnen. Het is nu rustig en ik kleed haar uit om te laten wegen. De assistente ziet er ongeduldig uit en vindt het allemaal maar onzin. Ze pakt het boekje erbij om de waardes te noteren. Verontwaardigd roept ze waarom ik nu pas kom?! ”er is nog niets opgeschreven..! Je hoort wel te komen op de 1e oproep hoor! ” Een hoop inwendig gemopper volgt. Ik geef nog maar eens aan dat ze prematuur geboren is. Ze vindt het allemaal maar raar, dat ik zeker denk dat het ziekenhuis belangrijker is. Dat ze nu al ruim 2 maanden is : 2!! Roept ze nog een keer. Ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen maar weet nog uit te brengen dat dat misschien zal komen omdat ze al die tijd in het ziekenhuis lag…! ”Oh, sorry” ze doet haar metingen en verder zegt ze niets meer.
Binnen is de arts gelukkig wel heel meelevend en heeft zich tot in de details ingelezen, heel fijn! Helaas is het de keer erop een ander verhaal. Een andere arts en andere adviezen. Deze arts valt erover dat ze klein is en vind gecorrigeerde groeicurves maar onzin. Zij kijkt alleen naar de biologische en dan zit zij onder de curve (nogal logisch natuurlijk). Ze is het niet eens met de hoeveelheden van de voeding en een paar maanden later begint ze over de hapjes dat ze echt (meer) moet gaan eten.
Inmiddels sta ik sterker in mijn schoenen en heb ik heel goed in mijn oren geknopen; het CB is voor inentingen en voor niets anders. De kinderarts en verpleegkundige bepalen wanneer we iets ”moeten”.
En toch… heel even kwam de twijfel, ”dit is niet goed” bleef dwalen door mijn hoofd. Ze doet het toch wel goed? Alles op haar tempo, toch? Ik bel met de nurse practitioner van de kinderpoli en zij geeft aan dat het met alles is haar tempo volgen. En dat als het eten tot problemen leid we gewoon even moeten stoppen en over weekje weer moeten proberen. Juist niets forceren! Ik hoor de frustratie en ergernis aan de andere kant van de lijn. Het moet ook voor hun niet meevallen, de adviezen van het CB die botsen met hun richtlijnen en de eindeloze discussie wie het beleid bepaald.
Dat is dan ook mede de reden dat ik hier over schrijf. Voor alle ouder(s) van prematuurtjes die tot twijfelen worden gebracht omdat je 2 verschillende verhalen hoort. Laat je niet van je stuk brengen, een tip van de kinderarts was op alles ja en amen zeggen.
Gelukkig waren er ook artsen die heel goed wisten, prematuur kinderen komen om te vaccineren, beleid rondom de voeding ed word door de behandelend kinderarts bepaald.
