22.00 uur, het is een doodnormaal tijdstip maar voor mij één met een grijs randje.
Hoe vaak ik niet naar de klok kijk en ik dit tijdstip zie staan, nu nog heb ik er een gevoel bij. Het brengt mij terug op de afdeling en met name aan een leeg huis, thuis zonder je kindje. De klok 22 uur zien worden geeft een misselijk gevoel met buikpijn, ik noem het herbelevingsbuikpijn.
22.00 uur was het tijdstip dat we toch echt het ziekenhuis weer moeten verlaten. De avonddienst van de verpleging zit er bijna op en de nachtdienst is al gearriveerd. We moeten ons slapende meisje weer terug in de couveuse leggen, aansluiten en achter laten.
22.00 uur wat doe je toch elk bezoek opnieuw pijn. Je alles achter moeten laten in het ziekenhuis went niet, het went nooit. Het voelt zo onnatuurlijk, los van de angst en onduidelijkheid hoe ze het de komende uren weer gaat doen klopt het niet. Als mama hoor je bij je kind te zijn, ik wil bij haar zijn….
Maar ik mag niet langer blijven, we moeten echt gaan. Stomme klok met je 22uur, ik geef de couveuse een laatste handkus en dan moeten we echt gaan. Het voelt incompleet en geeft elk bezoek weer pijn, een steek in je hart, in mijn moederhart…
