Het is een o zo gewone dag, niets bijzonders aan. Ik heb je lekker in bad gedaan en doe je luier aan…
Ineens voel ik een rilling van mijn tenen tot de kruin van mijn hoofd. Ik merk dat ik aarzel, de rechter plakker heb ik vast gezet en ineens voel ik hem.
Ik voel een herinnering, herbeleving, misselijkheid en buikpijn. Herbelevingsbuikpijn
Ineens zie ik je voor mij, hoe kwetsbaar klein je was, hoe mini je luier was (en nog te groot). Hoe we de draadjes van de monitor tussen de plakkers van je luier deden. Dat het een gewoonte is, automatisme waardoor ik nu wat lijk te missen… alsof ik iets vergeten ben.
Kom op Claudia, doorpakken en gaan. Ziezo die is ook weer aan. Ik werp nog een blik en zie dat die plakkertjes aan de zijkanten zitten en niet meer in het midden, over elkaar..
Wat een verschil! Wat kom je van ver en moet je nou eens zien, meisje wat ben je al gegroeid.
Ik zie nog voor me hoe klein dat je was, dat de plakkers over elkaar heen gingen, hoe stom dat was.
En kijk nu eens ♡ Ja het bewijs is geleverd, zij ligt hier voor mij, ook de allerkleinsten worden groter.
