Hoe kon ik weten dat een gewone nacht om sloeg in een tranenzee…
Ons meisje wordt groter en past nauwelijks meer in de wieg. Maar wat hebben we genoten van de wieg! Wat was het zalig om wanneer ik wakker werd haar te zien en ook weten dat ik haar kon zien wanneer ik maar zou willen. Om haar nog meer rust te geven gaat ze in haar eigen kamertje slapen vannacht, in haar ledikant.
Waar mama het nog spannend vond had ons meisje nergens last van. Nog voor ik één bladzijde uit had lag ze al te slapen. We hadden de wieg laten staan maar die is blijkbaar niet meer nodig, mevrouw slaapt prima in haar ledikant. Overigens wel in een nestje zodat ze de begrenzing nog ervaart want daar blijft ze behoefte aan hebben. Later als ik zelf naar bed ga kijk ik naar haar terwijl ze slaapt. Wat zijn slapende kindjes toch prachtig!
Maar dan…Ik lig in bed en kijk naar de lege wieg, een misselijk gevoel overvalt mij. Ik ga rechtop zitten en kijk naar rechts, daar op de babyfoon zie ik haar in diepe slaap. Mijn hart gaat sneller kloppen en er stromen tranen naar beneden. Dikke tranen stromen langs mijn wangen en vormen een plasje bij mijn voeten. Waar komt het vandaan? Het overvalt mij en daar schrik ik van. Ze blijven stromen, wat voel ik mij raar. Een gejaagd gevoel gaat door mij heen, het is net alsof het stormt van binnen.
Ik heb het ijskoud terwijl ik heet aanvoel, ik herinner mij voor het eerst wat van de couveuse tijd. Uit het niets komt het als een film op mijn netvlies voorbij en ik voel de verdriet van toen. Ik zie en voel hoeveel pijn ik van binnen heb.
Ik herinner mij dat we weg moeten terwijl ik geen afscheid van haar wil nemen. Het is al na 22 uur en de lichten doven, we moeten naar huis. Met lood in de schoenen vertrek ik naar huis. Thuis is het te stil, mijn man valt als een blok in slaap. Ik staar na de lege wieg en huil om alles, het komt er allemaal uit. Het thuis zijn zonder mijn meisje, het incompleet voelen, het missen van haar op mij en het missen om haar te kunnen ruiken. Het verdriet van moederschap terwijl je alles nog in het ziekenhuis ligt en ligt te vechten. Het onzekere bestaan, niet wetende of je – alles – wel mee naar huis gaat komen.
Haar zien terwijl ik thuis ben kan via een speciale link met daarop inlog gegevens van ons meisje in haar glazen huisje. De pagina staat standaard in mij tablet, het zal niemand verbazen als ik zeg dat het eerste en laatste wat ik doe is kijken naar haar. Deze avond is er geen beeld, de zuster heeft hem al afgesloten. Ik was te laat, hij gaat inderdaad voor de nacht uit maar meestal kan ik thuis nog kijken voor de nacht en zo nog een beetje samen in slaap vallen. Ik staar naar het plafond en denk aan haar. Ligt ze wel lekker? Zal ze mij nog ruiken via haar knuffeltje? Zoals zovele nachten, huil ik mijzelf in slaap.
En nu, nu is ze thuis en ziet de toekomst er een stuk mooier uit. Herinneringen die zijn er toch… Aangezien ik zoveel vergeten ben is dat toch onverwachts. En zo komt het dat een normale nacht waarin mijn meisje in haar eigen bedje ligt, ik geconfronteerd wordt aan de herinnering van een lege wieg en haar alleen op een scherm te kunnen zien. Die combinatie, veranderd in een tranen zee.
