Daar sta je dan, als kersverse ouder, te kijken naar je kind. Want wat word ze door jullie zeer bemind. Ze ligt in de couveuse en overal zie je slangetjes en draadjes. Dit had je nog nooit gezien, je kent het alleen van de verhalen.
Maar dat kleine mensje dat daar ligt te vechten voor haar leven dat is je zo kostbaar. Je wil al je liefde geven want ook al verkeer je nu in ontij dit kleine kindje hoort er in het gezin al helemaal bij.
Het doet je hart zo’n pijn als je haar zo ziet strijden. Je hoopt zo op een mooie toekomst, op betere tijden. Iedere dag die onzekerheid en zorgen eisen hun tol. Het maakt je emotioneel, je ogen schieten vol.
Maanden, weken, dagen, uren. Tranen glijden van haar wangen, plasjes vormend aan haar voeten, voelend hoelang eeuwig kan duren. Tranen stromen soms van angst en verdriet dan hoop je stiekem dat niemand ze ziet. Iedere alarmering van de monitor jaagt weer de schrik door je heen. Je vraagt jezelf af; Komen we hier ooit doorheen?
Mama wijkt niet van haar zijde, haar vingertoppen raken het glas. In gedachten is ze bij haar maar het glas blijft tussenbeide.
Secondes, minuten de klok tikt door. Het kind blijft leven en wordt sterker , het overleefd zelfs de dood maar het mes laat achter een spoor.
Je kindje is sterker geworden en groter gegroeid. Je hebt niemand meer nodig die zich met je bemoeid. Je hebt bewezen net zo’n vechter te zijn als jouw kindje, ooit zo kwetsbaar en klein. Er zijn tranen van dankbaarheid als er een einde lijkt te komen aan deze moeilijke tijd. Tranen van vreugde als je kind eindelijk naar huis toe mag. Je was de hoop al bijna verloren, maar nu is daar dan toch die dag!
De eerste periode thuis is spannend en wennen want nu pas ga je echt je kindje leren kennen. Geen monitor meer om op te vertrouwen en geen arts of verpleegkundige waar je op kan bouwen maar onthoud….
… Jouw kindje prematuur geboren, is een dappere strijder gebleken . Jij als ouder bent een sterke held gebleven!
Door NICU zuster Soeteman