Waarom is het zo moeilijk? Ik snap het niet. Iedere keer weer die vraag, we hebben er geen puf meer voor, snap je dat dan niet?
Nee blijft nee. We snappen heus wel dat de wil er is, echt, heus. Maar feit is dat ze zwak is, nog niet klaar voor bezoek, ze is immers geen reus.
Ons hoofd is vol en ons hart klopt alleen voor haar. Ondertussen gaat constant de telefoon; whatsapp berichten, belletjes en sms, “nu kunnen we toch wel komen?” Nee. Gepush – verwijten, is het nu eens klaar?
Waarom word er niet geluisterd, begrepen of gesteund? Door jullie nog meer tranen, onzeker, we staan in de kou – verkleumd.
De zusters zeggen nee. De artsen zeggen nee. Wij weten het antwoord is nee, maar begrijpen, ho maar, nee.
Dat ons meisje nog zo zwak is, elke prikkel is teveel. Zodat er steeds een doek over haar heen hangt, licht – geluid – alles is teveel.
Dat er nog veel betere tijden komen – ja. Die willen wij als gezin meepakken; zelf vasthouden, ruiken, knuffelen. Snap je dat, ja?
Vraag het dus alsjeblieft niet meer. Nee moeten verkondigen doet voor ons ook zeer. Het liefst hadden we haar veilig thuis, onder onze hoede, deze manier hebben wij ook nooit gewild. Geef haar de tijd en rust om te groeien en sterker te worden, elke dag is er één, we vragen niet veel meer.
Pingback: Onvergetelijk bezoek -