En dan kom je thuis. Thuis, is dit ons thuis? Thuis is het leeg, dit voelt niet fijn.
Ik mis je mooie, dappere meid, je moet mee, mee naar huis. Maar nee dat kan niet. Je bent echt nog veel te klein.
Zo stil is het hier; een lege wieg, geen vieze baby kleertjes of kraamverzorgster op de stoep. Nee, geen bezoek, beschuit met muisjes, slingers of de zoveelste oproep.
Nee, hier wordt je wakker – alleen. Jij daar, ik hier. Was ik maar dicht bij jou, al kon ik je alleen maar zien, daar achter de zware deur bij de couveuses, al mocht deze maar op een kleine kier.
Geen tijd voor tranen, een nieuwe dag begint, dus bellen, bellen om te vragen hoe vannacht is gegaan. Adem je zelf? Heb je geen koorts? Heb je de sonde in je neus laten zitten? Zijn er nog alarmen afgegaan?
Een kraamvrouw, ben je dat? Zo voelt het niet. Geen tijd voor rust – snel douchen – boterham naar binnen proppen en hop naar de kleine. Wat nou roze wolk, het is grijs en het dondert maar niemand die dat ziet.
Pingback: Niet meer ziek? -