Ter voorbereiding op Jazz haar ontslag mag een van de ouders 24uur inroomen. Aangezien ik zelf nog niet in orde ben en wel graag bij Jazz wil blijven wordt er voor ons een uitzondering gemaakt en kunnen wij beide 24 uur bij haar blijven. Wat ik overigens eerder een must dan een luxe vindt maar hierover later meer.
Om 10 uur werden wij op de afdeling verwacht, iets wat gespannen liepen wij de gang in want wat werd er nou precies van ons verwacht? Word er de hele dag op onze vingers gekeken? Slapen we echt bij haar of moeten we voor de nacht naar een andere kamer? Er liggen tenslotte nog meer kindjes op zaal.
Er blijkt nog maar één ander kindje te zijn maar die ligt op een andere kamer. Met zijn drieën hebben we de ruimte voor ons zelf. Er word één bed gebracht en we krijgen te horen dat we de verzorging, voedingen ect. zelf zullen doen. We kunnen bellen als we vragen hebben, verder laten ze ons met rust. Het idee is dat we als het ware kunnen oefenen omdat hun ervaring geleerd heeft dat prematuur ouders het eng vinden om na de periode vol zorgen in het ziekenhuis plotseling er alleen voor te staan thuis. Verder zijn wij nog niet gewend aan de geluiden die Jazz in de nacht bijvoorbeeld maakt. De zuster vertelt dat alle baby’s kreunen of piepen in hun slaap maar dat je hier normaal snel aan gewend bent en het niet eens opmerkt. Doordat de ouders van prematuren die nachten niet hebben meegekregen kan het eng zijn om mee te maken. Verder zijn er natuurlijk nog haar apneu (ademstilstand) maar daar kunnen we inmiddels wel al op inspelen.
De eerste uren voelt het een beetje onwennig, we voelen ons bekeken doordat de kamer aan alle kanten uit ramen bestaat en krijgen ook meer dan normaal mee, wat er zich op de afdeling afspeelt. We zien een baby achteruit gaan en met spoed naar Leiden worden vervoerd, dit brengt een hoop emoties los en we besluiten de gordijnen voor de ramen die op de andere zalen uitkijken te sluiten en zo kunnen we ons meer op Jazz richten.
We hebben ruim de tijd genomen voor haar bad-moment en lekker geknuffeld, wat een zaligheid. Hierna uren naar haar gekeken terwijl ze sliep. Wat heerlijk, zo fijn dat we niet op de tijd hoeven te letten. Ze drinkt inmiddels haar flesjes zelf leeg, ze krijgt nog 8 voedingen van 55 ml neonatale flesvoeding. De voedingen kunnen we niet zelf warm maken, we zijn nog afhankelijk van de zusters. Wij moeten bellen voor haar voedingen en dan komen ze het brengen. (tot zover de volledige zorg overnemen…) Aan de andere kant vond ik het ook wel fijn, ik was bang dat ik s ‘nachts door mijn wekker zou slapen en dat ze een voeding zal missen. Aangezien de voedingen van Jazz in hun keuken klaar stond konden ze ”ingrijpen” als het nodig was, maar goed dat is uiteindelijk helemaal niet nodig geweest.
We hebben een puzzelboek en wat maandbladen mee om de tijd door te komen. Af en toe maak ik een ommetje door de gangen. Het is geen thuis en met name mijn man heeft daar moeite mee, geen tv als afleiding en niet languit op de bank haha. Zelf ben ik alleen maar blij om Jazz continu om mij heen te hebben. Ik rust ’s avonds even en wanneer ik wakker word zie ik haar naast het bed staan, een warm gevoel gloeit in mijn lijf. Man, wat een liefde voor dit dappere meisje en wat is het geweldig om naast haar wakker te worden. Dit kleine meisje is overigens inmiddels een reus geworden in onze ogen en heeft een gewicht van 2680 kg bereikt.
De avond valt en het wordt stiller op de afdeling, de ouders gaan allemaal weer naar huis en de zusters wisselen van dienst. De avond maakt plaats voor de nacht. Ons meisje doet het zo goed, wat nou onrustig in de avond? Wat is ze rustig, normaal zijn we om 20 uur bij Jazz en dan is ze aan het mompelen en overstrekken. Nu heeft ze een ontspannen avond, ze eet goed, we knuffelen samen en ze slaapt. Geen kik heeft ze gegeven, we genieten allemaal. We zijn in een ziekenhuis en toch is het genieten..! Ik kan mij voorstellen dat dat misschien vreemd klinkt maar om echt tijd met je kindje door te brengen is zoooo waardevol. De zuster komt een logeerbed brengen en vraagt naar de avond temperatuur van Jazz en of ze nog wat kan betekenen. We hebben geen ”enge geluiden” kunnen ontdekken, de zuster zegt dat we ook ontspannen ogen en dat dat Jazz blijkbaar goed doet, lachend wijst ze naar haar, ons meisje die heerlijk languit ligt te knorren in haar slaap.
En dan valt de nacht. Met enige tegenzin probeer ik te slapen, het liefst had ik nog de hele nacht naar haar gekeken. Het is een onrustige nacht, we zien elk half uur maar dat komt niet door Jazz. Zij slaapt heerlijk en moet wakker worden gemaakt voor haar voedingen. De andere kleintjes houden ons wakker, er lijkt er altijd wel één te zijn die honger heeft. Verder maken de monitoren continu geluid en klinken er natuurlijk voetstappen op de gang. Het doet mij verdriet, deze uren in de nacht verduidelijken nog eens hoe de nachten van Jazz zijn. Zij ligt altijd in deze geluiden, zij is geen stilte gewend. Maar wat mij het meest verdriet doet is het feit dat zij (en elk ander kleintje wat hier ligt) ligt te huilen, om hulp vraagt maar moet wachten. Wachten tot de zuster de tijd heeft, geen mama om je te troosten…
De ochtend breekt aan en ik zie ons heerlijke meisje slapen, wat ligt ze er ontspannen bij. Het logeerbed moeten we inleveren. Dit brengt ons terug bij het verloop van vandaag, de kille werkelijkheid, het feit dat wij om 10 uur weg moeten en niet meer bij Jazz kunnen zijn. We knuffelen nog extra maar elke seconde op de klok doet zeer. Wat was het fijn om bij haar te kunnen zijn en vooral heel fijn om echt met zijn allen te zijn. Voor het eerst voelen we ons een gezin. Ik vind dat het altijd met beide ouders zou moeten kunnen, het is ook een deel van de periode in het ziekenhuis en daarmee een deel van de verwerking.
Het is 10 uur, we moeten weer naar huis. Er rolt een traan langs mijn wang omlaag terwijl ik haar gedag kus. Alles in mijn lijf schreeuwt NEE, dit kan niet, dit mag je een papa en mama toch niet aandoen? Het is niet anders, over 48 uur komt Jazz mee naar huis zegt de zuster. Wij zorgen goed voor haar, neem maar je rust thuis nu ze er nog niet is. Het is zo moeilijk om thuis te zijn, de wieg lijkt nog leger en stiller dan voorheen. Mijn gedachtes zijn als vanzelfsprekend bij haar, bij Jazz die niet zal begrijpen waar haar papa en mama gebleven zijn. Die huilt omdat ze honger heeft, misschien niet lekker ligt of gewoon graag een knuffel wil maar niet getroost zal worden door haar papa en mama. En moet wachten, wachten tot er tijd is om naar haar toe te gaan.
Nu ik dit bericht hier plaats is ze inmiddels 12 maanden en (natuurlijk) thuis. Maar het lezen hiervan geeft nog altijd tranen in mijn ogen, je mag best weten dat er een traan naar beneden rolt. Wat is het vreselijk om je kind achter te moeten laten, overgeven en overgeleverd aan de zorgen van een ander. Laten we eerlijk wezen, jij – de moeder (of vader) – kent je kind toch het beste? Niet zij maar jij, jij bent het toch die bij je kind zou moeten zijn…
