Ken je het gevoel? Het gevoel wat je voelt als je “alles” daar aan het strijden is met de tijd? Wanneer je kleine kanjer hulpeloos in haar couveuse ligt, veel te vroeg maar zo dapper de dag door komt. De seconden langzaam weg tikken en het een eeuwigheid duurt voor je rust en het vertrouwen hebt dat wij het gaan redden samen.
Want nee dan komt er weer een mes tussen je rib of een dolk in je buik… ja echt, zo voelt het. Net als je een beter moment hebt en even niet aan het gevoel denkt, dan zegt de arts of zuster het wel. ”Ja, ze hoorde er natuurlijk nog niet te zijn. Ze hoort nog lekker in je buik te zitten”. Auw!! “Ze heeft het moeilijk want haar lichaam was nog niet klaar om de wereld te trotseren”. Dubbele Auw!!
Waarom, waarom? Alsof het geen gedachte is die continue rond dwarrelt in mij. Wat heeft het voor zin om dit steeds te roepen? Het schuldgevoel heb ik ook zonder hun woorden, maar hun woorden, ze kwetsen nog dieper. Ja, als een professional het al zegt… dan moet het wel zo zijn.
Maar ben ik wel de schuldige? Ik heb nog geen kruimel van de door mij geliefde filet american gegeten, altijd alles in het belang van mijn “alles” gedaan maar alles was niet genoeg…
Nu zit ik naast jou en streel je knappe koppie, ik zie hoe je ademhaling onregelmatig gaat en bid voor een goed einde. Want aan dat schuldgevoel heb ik niets, ik moet juist sterk zijn hier bij jou. Dat gevoel laat ik vannacht wel toe en dan vraag ik mij af zullen ze nou echt niet beter weten…?
Ik ken zeker dat gevoel. Ik ben 10 jaar geleden bij 32 weken bevallen vanwege HELLP. Sterkte!