Wat voor vele mama’s vanzelfsprekend is, is vandaag een bijzondere dag voor mij. Vandaag ga ik met de zuster ons meisje voor het allereerst wassen, voor het eerst aanraken met natte doeken – moederen – voor onze kleine kei.
Een beetje spannend is het wel, prompt weet ik niet of het water de goede temperatuur heeft, ik twijfel tot ik mijn mooie meisje zie. Met zachte gazen was ik haar kleine, verfijnde, mooie gezicht, ik praat tegen haar en dan is het een ontspannen hoofdje wat ik zie.
Het glazen huisje, de smalle armsgaten, ze houden mij niet tegen, sterker nog, ik zie ze niet meer. Ik zie alleen een mooi, roze, sterk, lief en bijzonder meisje – ons meisje. Wij nu samen – ik mag (eindelijk!) zorgen voor jou – iets anders wil ik niet meer.
Het wassen van je gezicht, handjes en armen is zwaar, we houden het hierbij, de monitor laat zien dat het genoeg is. Hoe bijzonder was het vandaag, voor 8 min stond de wereld even stil, was er geen monitor of piepjes. In gedachte waren het alleen jij en ik, geen zuster die erbij is.
Nu ons meisje weer rust heeft komt ze tot rust. De zuster zegt dat ik het goed gedaan heb. Het blijft zo moeilijk om weg te gaan, het doek mag niet van je huisje en dus heb ik je een handkus gegeven en je huisje gedag gekust.
Zoals altijd vertrek ik met een brok in mijn keel en het gevoel niet compleet te zijn. Maar het mogen zorgen voor jou geeft mij energie en kracht die ik nodig heb – als jij ontspant, ik je huidje streel, onze hartslag samen klopt – zegt een stem in mijn gedachte ♥ ons krijgen ze niet klein ♥
