15 Augustus is een datum met een speciaal randje, het is de dag die ons leven blijft achtervolgen. Op 15 augustus 2016 verloren we ons eerste kindje. Vier maanden later hoorden we dat we in verwachting waren en verbazingwekkend en mooi tegelijk zal de kleine volgens de berekening geboren worden op 15 augustus.
15 Augustus de uitgerekende datum van Jazz, helaas is zij hier niet bij in de buurt gekomen. Hoe beleef je die dag? Is het zwaar? Word het zwaarder?
We worden al vroeg wakker, Jazz heeft maar weinig geslapen vannacht. Ik voel me vreemd, het is raar om te beseffen dat dit de uitgerekende datum is. We hebben in de afgelopen tijd zoveel meegemaakt. Hoe anders zal het zijn geweest als ze nu pas ter wereld zal zijn gekomen. Ik kijk naar haar, ons knappe meisje, wat doet ze het toch goed. Ik ben trots op haar, ze ziet er zo goed uit, wat is ze gegroeid in de afgelopen tijd.
In het ziekenhuis lag Jazz naast een ander kindje die te vroeg geboren was, ook bij de termijn van 32 weken. De meiden zijn gelijk op gegaan in het ziekenhuis, dezelfde mijlpalen vaak op dezelfde dag. Bizar genoeg hadden ze vaak ook tegelijk hun dipjes en deelden we onze zorgen met elkaar. Ook van dit poppetje was de uitgerekende datum 15 augustus. Ik stuur haar mama een berichtje om te laten weten dat ik aan haar denk, fijn dat we elkaar zo kunnen steunen.
De dag begint als alle dagen. Dan bedenk ik mij dat ik nog een fotokaart heb liggen voor vandaag. Ik maak een foto met haar kaartje erbij, op de kaart staat de datum geschreven. Nadat ik de foto gemaakt heb kijk ik naar haar en komen er toch tranen. Ik had verwacht dat het mij niet zoveel zou doen. Het is toch maar een datum? We hebben wel voor hetere vuren gestaan, kom op zeg! zeg ik tegen mezelf.
De telefoon gaat, ik onderdruk mijn snik en neem op. Het blijkt de mama van Jazz haar buurmeisje te zijn. Ze hoort mij en samen huilen we even. Wanneer ik vertel dat Jazz mij heel raar ligt aan te kijken moeten we allebei lachen. We hebben het er even over, zij had ook deze emoties niet verwacht.
Ik ben zo dankbaar dat ons meisje het gered heeft en vind dat ik dan ook geen reden om te huilen heb. Onze knappe dame heeft het gered en laat een mooie ontwikkeling zien, hoe anders zal het voor andere (HELLP) mama’s verlopen? Mijn moeder komt binnen en vraagt hoe het gaat. Ik wil zeggen dat het goed gaat maar daar zijn ze weer, uit het niets wellen tranen op. Ik wil ze weg stoppen maar mijn moeder zegt, laat ze gaan, misschien lucht het juist wel op.
Maar waarom brengt de uitgerekende datum mij zo van mij stuk? Het is omdat het confronteert, confronteert met de punten die je heel goed beseft maar toch geparkeerd blijkt te hebben. De boosheid en verdriet van het moeten missen van een voldragen zwangerschap, de woede, het schuldgevoel en verdriet van het niet meemaken van de geboorte van je kindje, het moeten missen van huid op huid contact na de geboorte. Ze zeggen toch altijd dat de eerste uren zo bijzonder zijn? Deze bijzondere uren heb ik moeten missen en kon ik er niet voor haar zijn. Ze heeft niet kunnen genieten van huid op huid contact. Wat zal het koud geweest zijn voor haar, daar op de steriele koude operatiezaal. In plaats van een bekende stem en geur krijgt ze een slang met geweld ingebracht om te zorgen dat ze kan ademen en een slang door haar neus, groot licht wat op haar schijnt en vele handen om je heen. Handen die ze niet herkend en die zeker geen leuke dingen doen of troost bieden…
Tranen om het verdriet en angst over de gevolgen van de vroeggeboorte voor haar, de boosheid en verdriet om het onbegrip waar we tegenaan liepen uit onverwachte hoek en ten slotte het besef hoeveel langer ze nog in mijn buik had moeten zitten. Een zin die ik meer dan mij lief is gehoord heb in het ziekenhuis, een zin die ik verafschuwde. Alsof ik dat zelf niet al wist… Waarom steeds, het zorgde voor nog meer schuldgevoel. Maar ontkennen kan ik het natuurlijk ook niet. Ja, ze hoorde nu pas ter wereld te komen, nu pas uit mijn buik. Mijn buik die een veilige, warme plek had moeten zijn, een plek waar zij rustig kon groeien en de tijd had om zich klaar te maken voor de harde wereld. Die tijd had zij niet, die wereld die was allang begonnen….
♥
Dit jaar gaan we het anders doen, dit jaar ben ik er meer mee bezig geweest en dat is ook niet zo gek. Eigenlijk ben je er altijd mee bezig, bij de kinderarts, het consultatiebureau, de verpleegkundigen, de huisarts, de fystioherapeut, de logopedist, je hebt het altijd over de gecorrigeerde leeftijd. Dat zij van 24 juni is doet er dan weinig toe, met alle ontwikkelingsniveaus ga je uit van 15 augustus.
Vanaf juni kwam er een hoop terug, herbeleven van alles. Gelukkig had ik veel steun aan mijn omgeving. Met 15 augustus op de agenda lijkt de laatste confrontatie in zicht. Dit jaar zal ik er met meer aandacht bij stilstaan. Ons ongeboren kindje is sinds Jazz er is heel sterk aanwezig. Ik voel dat de kleine er is en geloof dat zij bij haar zusje aanwezig is, dat zij over haar waakt en we er mede dankzij haar allemaal nog zijn. Ik vindt dat zij meer aandacht verdiend en zal vandaag dan ook een bos roze anjers voor haar in huis halen. Ik weet dat anderen haar vergeten zijn, ze hebben haar nooit gezien, ik wel, zo klein als je was, ik zal mijn meisje nooit vergeten.
15 augustus is het vandaag, een dag voor mijn meisjes, een dag om stil te staan maar ook dankbaar te zijn.
Mijn vriendin is in verwachting en heeft inmiddels het termijn van 32 weken overschreden. Ik wilde haar graag zien en hield er rekening mee dat ik hier gevoelens bij zal kunnen hebben, zeker gezien de onrustige periode nu. Een buik veel groter dan die van mij ooit geweest is stond daar recht voor mij en dat is toch een pijnlijk gemis. Zo raar om nu te beseffen dat ik al bevallen was en in de rollercoaster zat terwijl zij nog aan haar kamer moeten beginnen en een naam moeten kiezen. Wat kan het onverwacht losbarsten, zo houd je rekening met een kleine augustus leeuw en vervolgens vecht je beide voor je leven en heb je een kleine kreeft ter wereld gebracht.
Hallo 15 Augustus, vandaag hebben we ook een klein beetje feest. Jazz is vandaag gecorrigeerd één jaar, één jaar met hobbels maar ook overwinningen. En overwinningen, tja, die moeten gevierd worden niet waar? Een dag om dankbaar te zijn voor het feit dat we nog herinneringen met elkaar mogen maken ♥, dankbaar dat zijn wij zeker…!
