De hele maand Mei geen last gehad, het ging prima. Ik had het idee dat het echt beter gaat, nuchter , corona neemt wellicht de zorgen over? Tot ik zondag 31 Mei aflees op de kalender, ineens beseffen dat het morgen 1 Juni is… Direct de onrust, nerveus gevoel, het begint weer…. Ik neem jullie mee naar de dagen voorafgaande aan haar geboorte dag.
Ik sta “aan”, ben alert, kom moeilijk in slaap, hoofd voelt vol en draait overuren. Ik heb een knoop in mijn maag, ik wil er tegenin maar weet ook dat ik beter kan meedeinen op de golven. Er juist doorheen gaan, het moet, het is beter ook al wil ik het niet. Weglopen is zoveel makkelijker maar brengt je uiteindelijk nergens. Ik wil niet zoveel voelen voor haar, het moet leuk zijn, maar moet ook zoveel van mijzelf.
Wat hebben we veel meegemaakt, misschien juist nu met deze quarantaine komt het gevoel makkelijker omhoog toen zaten we tenslotte ook in quarantaine, ook nu zijn er weer de frustraties. We zijn geen gewoon gezin en tegelijk is dat wat we zouden verlangen. Wij zouden ook weer op visite willen kunnen gaan. Niemand heeft hierom gevraagd.
6 Juni druk – onrust in mijn hoofd, het waaide hard vandaag. Ik heb even een stuk buiten gefietst, alleen, uitgewaaid, heel therapeutisch, het was zalig! Precies wat ik nodig had.
15 Juni op de weekplanner zien. Besef nu wordt het echt, we gaan de donder weer in….
Ik raak sneller geïrriteerd en heb minder geduld. Uit het niets komt hij opzetten, een nerveus lijf, zo plotseling als hij op komt zakt hij ook weer. Dit jaar heb ik het gevoel dat ik het alleen moet doen, geen behoefte aan anderen. Kan mij het beste laten gaan als ik alleen ben, je hebt niet altijd iemand nodig. Hoe leg je uit wat je voelt? Dat gaat niet, niets dekt de lading. Ik merk dat ik behoefte heb aan het terugzien van foto’s en beelden. Ik lees onze dagboekjes die door de verpleegkundigen voor ons bij gehouden is.
17 Juni Het slaat op mijn maag en darmen. Uren zit ik op de wc met krampen. Ik ben beroerd, lijk wit, zweet mij rot en heb pijn op mijn borst. Die krampen, ik vraag mij af of dat ook is hoe een wee voelt? Het steeds beroerder voelen, slap te voelen en het gevoel weg te zakken brengt mij terug in de tijd. Het is een trigger voor mijn – bijna dood ervaring.
Op tv kijkt mijn man een film met een zieke vrouw in het ziekenhuis. Haar man blijft bij zijn vrouw slapen, hij durft niet naar huis. Dit noem ik nou een trigger – die met timing te maken heeft. Normaal zal het mij niets doen maar nu wel.
18 Juni Huilen, huilen, huilen. Ik voel verdriet door mijn hele lijf. Ik ben mijzelf niet, nerveus en pijn. Het zien van de toeters en baby’s, het grijpt mij naar de keel. Ik laat mij gaan, als ik moet huilen dan huil ik, ik ga erin mee waarna het weer wat weg deint.
19 Juni De opname dag, vorig jaar was dat echt wel een dingetje, dit jaar valt het anders. Misschien omdat ik er bewuster mee omga en niets afsluit?
21 Juni Maagpijn, misselijk, hoofdpijn, duizelig, overprikkeld, rugpijn, spieren zitten vast. De fysio kan voorlopig niet doorgaan door de corona en wordt nu extra gemist.
22 en 23 Juni Het is oké, natuurlijk blijft het heftig. Vorig jaar had ik het de nacht naar 23 Juni heel erg zwaar. Ik durfde niet te slapen, was erg onrustig, had het gevoel dat er een olifant bovenop mij lag waardoor ik moeilijker kon ademhalen. Toen bleven de tranen komen en raasde nerveusheid door mijn lijf. Zo anders is het dit jaar, voor het slapen gaan dacht ik hoe voel ik mij, ga ik het redden, heb ik iets of iemand nodig? Nee, dat had ik niet. Ik voelde, het is oke…
23 Juni de nacht dat mijn longen vol liepen was ik nota bene in het ziekenhuis te vinden, bij de kinderarts voor haar jaar controle. Een trigger die ik 2 jaar geleden niet aangekund had, het zien van het parkeerterrein alleen al was genoeg voor een paniek aanval laat staan om er binnen te gaan. Ik kon het nu loskoppelen, het voelde als een kleine overwinning. Het is minder hevig, ik vecht niet meer tegen wat ik voel, laat het maar komen.
24 Juni De dag dat ze geboren werdt, de dag dat ze met spoed uit de buik getild is, de dag dat we allemaal voelde dat het het einde was.. de dag dat ik paniek hoorde, niet kon vechten en de diepte in zakten.
23.30 uur even vliegt het me naar de keel en denk ik aan hoe slecht het mij die nacht ging. Dat de witte jassen op mijn kamer bleven. Het moment van opgeven en dat haar getrappel mij weer liet vechten, letterlijk aan de bel trok voor lucht. In feite hielden wij elkaar in leven en dat is nog altijd zo. Hoe moeilijk het ook is, zij laat mij lachen en dan besef ik des ter meer hoe moeilijk het voor de mama’s is zonder kindje naast hun of vaders zonder vrouw en kind door dat stomme HELLP syndroom.
24 juni je blijft toch kijken naar de klok, je bent er onbewust mee bezig, het gevoel in de wachtkamer bij de tandarts te zitten. Het lukte om emoties te parkeren, uit te stellen. Voor haar was het een mooie dag en zo wil ik het ook.
15.15 uur de tijd dat ik dit jaar nota bene een baby de fles gaf, vorig jaar storten ik nog half in en zat ik weer middenin het afscheid van de wereld nemen zo anders is het nu. Ik voel het wel, ik ben niet van steen maar kon het even uitstellen. Ik had mij bewust de avond ervoor opengesteld, kom maar met verdriet en tranen, het is goed.
Wie weet is het volgend jaar weer anders. Ik ben overtuigd dat het van meerdere factoren afhangt , je rugtasje, hoe fit je bent ect. Als het vóór jou bij 5 jaar nog steeds zo heftig is dat je geen bezoek aan kan en alleen maar huilen kan, dan is dat ook goed. Voel je niet verkeerd, denk niet ik doe het fout als het anders is.
Ik deel het om te laten weten dat het ook zo kan gaan…. perspectief voor de toekomst.
Vorig jaar leefde ik volledig in een roes, vertraagd, alsof ik er niet was, geen besef van tijd maar ook het gevoel geleefd te worden. Geen rust en steeds bezig moeten zijn, door de corona was het bezoek dit jaar natuurlijk wel beperkt, we zullen zien wat volgend jaar brengt.
Het blijven moeilijke, confronterende dagen en dat is goed, ook dat is heling.
De dag erna voel ik opluchting, letterlijk meer lucht, we hebben het weer gehad…. Leven met de gevolgen van HELLP als ik het kan, kan jij het ook.
