Wat te doen als je voelt dat je genegeerd wordt, wat te doen als er teveel op jou schouders neerkomt, wat te doen als je net als ieder ander denkt dat de oude ik weer terug zal komen, wat te doen als de wereld die bestond nooit meer hetzelfde wordt..
24 Juni 2017 de dag dat ik mama van een piepklein meisje werd is ook de dag dat ik bijna overleed. De dag dat ik de dood in de ogen heb gekeken en gevoeld heb dat ik weg zakte en hier niets tegen kon doen. De dag dat mijn moederhart brulde en niet kon verwerken dat mijn meisje geen moeder zal hebben.
We zijn bijna een jaar verder en soms voel ik mij zo alleen. Het lijkt alsof mij de rug is toegekeerd. Er wordt overheen gesproken, waarom het gesprek niet aandurven? Als ik probeer om mijn hart te luchten dan gaat het gesprek dezelfde wending op, dat het goed afgelopen is. Dat ik een kleine kanjer heb en trots moet zijn. Alsof ik dat niet al ben? Ja, ik heb een kanjer van een meisje maar zelf word ik niet gehoord – ik schreeuw zonder geluid -.
Ik heb geen nachtmerries maar soms zorgen geuren bijvoorbeeld dat ik er weer direct in zit. Geuren en nu ook haar verjaardag nadert komt er veel terug. Er over praten helpt, wanneer ik er over kan praten komt er ook ruimte in mijn hoofd vrij. Maar bij wie kan je nog terecht? Het lijkt wel alsof de wereld bang voor tranen is, het onderwerp moet vooral maar luchtig gehouden worden en er absoluut niet naar vragen. Als ze er niet naar vragen bestaat het dan niet..? is dat het? Of komt het omdat de maatschappij zo hard is dat we niet eens meer weten wat we met emoties moeten. Gek he? Soms lijkt dat wel zo, terwijl kinderen dit nog zo mooi en puur kunnen. Voor volwassenen is dit vaak anders. Ik weet dat een aantal personen het moeilijk vindt, niet voor zichzelf maar om in te schatten waar ze goed aan doen. Misschien wil ik het er juist niet over hebben en doet het mij verdriet om er aan te denken. Of is het moeilijk om te verwoorden wat zij voelen en eigenlijk willen zeggen.
Maar vooral is er de andere groep, de groep van niet achteruit kijken naar de ellende maar vooruit. Ze willen je niet echt horen, geen verhalen over pijn en verdriet. Zij willen de oude ik terug en volgens mij wachten ze zelfs daarop. Hoe kan ik mijn nieuwe ik accepteren als een ander het niet doet?
Volhouden en doorgaan was mijn mindset. Blijven knokken om op begin punt te komen. Maar het besef komt steeds harder binnen. Ik zie nu crystal clear dat ik dat nooit meer zou worden. Het is niet mogelijk/ haalbaar om daar te komen. En dus zal ik mezelf moeten omarmen en beseffen dat dit het is. Maar dat geld niet alleen voor mij, mijn omgeving moet ook accepteren dat ik dat niet meer ben. Maar dat is lastig en daarom is het ook voor mij zwaar; emotioneel omdat ik niet mee kan met uitstapjes e.d. maar vooral fysiek merk ik het omdat er nog net zoveel op mijn schouders wordt geleund en de dagen letterlijk pijn doen.
