Daar waar het douchen een ontspannen moment moet zijn zorgt het voor confrontatie, angst en een hoop tranen waardoor het eerder energie kost dan dat je ervan bijkomt.
Tijdens de zwangerschap juichte ik iedere cm extra omvang toe, ik wilde niets liever dan een mooie dikke buik. Het verdriet in het moeten missen is dan ook nog steeds groot. Echt heel dik werd ik niet aangezien het na 32 weken zwangerschap op was met de tijd.
Elke avond smeerde ik trouw mijn buik in, niet alleen om de huid soepel te houden en daarmee striae te voorkomen / beperken (met succes), maar ook omdat ze dan gelijk contact met mij maakte. Wat een heerlijke periode was dat! Samen douchen, samen liedjes zingen, ze reageerde direct.
De verbazing was dan ook des ter groter toen ik mijn lijf voor het eerst weer zag. Wat had ik nou op mijn buik zitten? Diepe, brede groeven ontsierde mijn buik. In eerste instantie dacht ik dat dit het littekenen was maar dat kon natuurlijk niet, nee het bleek striae te zijn. Ik gleed met mijn vinger over de groeven, ik voelde hoe diep ze waren en tegelijk hoe weinig gevoel ik in mijn buik had. Enkele seconden staar ik naar de buik, die niets weg lijkt te hebben van mijn buik, ben ik dit echt? Je bent in een week tijd zoveel vocht vast gaan houden, waardoor je buik groter werd en de huid gescheurd is vertellen de zusters. Ik neem mij voor hier niet mee te gaan zitten, ja het is geen fraai gezicht, geen plaatje voor in de mode blaadjes maar we zijn er nog en dat is al een hele prestatie op zich!
Op een dag mag ik uit bed en na een paar dagen lukt het mij aardig om met ondersteuning rond te lopen. In de badkamer valt mij op dat mijn buik zo raar laag hangt, is dat wel normaal? Ja, ik blijk een hangbuik te hebben. De reden? Door de zwangerschap maar vooral doordat er veel druk op is komen te staan in de laatste periode verteld de zuster, ze geeft aan dat het vaak voorkomt dat je als zwangere vrouw met pre eclampsie en HELLP niet beseft hoe zwaar het lichaam het heeft maar dat je dit achteraf wel ziet.
Het losse vel wat hangt aan mijn buik – de strepen. Ik neem ze voor lief, zij hebben van mij een moeder gemaakt en dat is het allermooiste wat er is.
De bovenstaande gedachte domineert mijn gevoel. Ik ben ook veel te veel met mijn meisje bezig om mij druk te maken om mijn lichaam. Mijn uiterlijk is wel het laatste waar ik mij op dat moment mee bezig houd. Makkelijke, losse broek en T-shirt aan, haar in een staart en weer door. Ik zag totaal het nut niet om kritisch te kijken naar hoe ik er uit zag. Alsof er voor die gedachtes geen plek was, Jazz, mijn dappere kleine meid was alles waar ik mij mee bezig kon houden.
De tijd verstrekt en er komt meer rust in de tent wat ruimte geeft voor verwerking. En dan is die hangende buik met tijgerstrepen ineens heel, heel heftig…. Om de simpele reden dat hij er altijd zit, je ziet hem de hele dag. Net als iedere voorbijganger overigens. Het is niet praktisch om een ”afdakje” te hebben, het zicht reikt niet verder dan de buik. Het is ook letterlijk een gewicht wat je mee moet nemen maar dat is niet de factor die mij het meest aangrijpt. Wanneer het een buik zal zijn geweest uit een zorgeloze zwangerschap dan was het al een heel ander verhaal geweest. Mogelijk was ik dan niet helemaal tevreden geweest met hoe ik eruit zag maar dan had ik niet de tranen en schrik van nu.
Wanneer ik het gevoel heb dat ik de heuvel aan het beklimmen ben dan zak ik er net zo hard weer vanaf. Dan sta ik de dag met een optimistisch gevoel op, ga naar de douche en barst vervolgens weer in tranen los. Want juist daar komt de werkelijkheid weer keihard binnen treden, het feit dat ik bijna dood was en dat mijn kindje moet knokken voor elke stap. Het litteken, de striae en hangbuik laten me daar maar al te goed aan herinneren. Kon ik het maar los van elkaar zien, ernaar kijken en puur denken aan Jazz en de hoop, blijdschap en trots die zij mij dagelijks geeft. Maar hoe hard ik dat ook probeer, het lukt mij niet. Wanneer ik mijn lijf zie kan ik alleen maar denken aan de traumatische gebeurtenis; de dag dat mijn lijf het niet meer aankon en opgaf. Zodoende wordt je meer dan dagelijks herinnerd aan de hevige impact van het HELLP syndroom en dat is soms moeilijk maar nog vaker loodzwaar…
De strepen zijn niet meer zo rood / paars als in het begin, ik probeer er alleen maar positief over te zijn maar dat gaat nog niet. Reacties als; je kan altijd een buikwandcorrectie doen of ben je weer zwanger? Dragen niet bepaald toe aan een positieve blik. Maar goed, die mensen weten natuurlijk ook niet dat het meer is dan een dikke hangbuik met tijgerstrepen, het is het litteken van mijn scheurtje in mijn hart. De reden dat ik een foto van mijn buik na 12 maanden zwangerschap plaats is omdat ik vindt dat je, je nergens voor te schamen hoeft en omdat ik weet dat herkenning erg belangrijk is. En met name die laatste reden heeft mij ertoe gezet deze foto te plaatsen. Aan alle andere pre eclampsie/HELLP vrouwen zal ik willen zeggen; je bent niet alleen, wij weten allemaal hoe het voelt. Tot slot hoop ik dat ik weer een nieuwe kijk heb gegeven over de strubbelingen waar een HELLP vrouw doorheen moet.
Wie weet komt de dag nog dat ik er heel anders over denk. Een buikwandcorrectie? Wie weet, los van het prijskaartje en de risico’s vindt ik het een te makkelijke weg om in te slaan. Ondanks continue die traumatische confrontatie, zal ik het denk ik zo laten. Er is wel genoeg poespas geweest. Je kan het ook letterlijk als versiering / kunstwerk van je lijf gaan zien, weer een andere blik op de tijgerstrepen bijvoorbeeld zoals kunstenares Zinteta heeft gedaan.
