Moeder dat ben ik geworden, maar beseffen doe ik nog niet. Ik ben nog niet bij de wereld, ik val regelmatig weg en wanneer ik weer bij kom heb ik geen idee waar ik ben. Ik hoor geluiden die ik niet kan plaatsen, in het donker zie ik lampjes rondom mij branden en ik voel dat ik vast lig. Ik ben bang, ik weet niet wat er allemaal gebeurt en vraag mij af waar mijn moeder en man zijn gebleven. Ik huil van verdriet maar ook van wanhoop, waar ben ik? Waarom ken ik deze plek niet?
Wat heb ik vaak aan haar terug gedacht, veel herinneringen zijn er weg maar haar – de nachtzuster – die staat nog duidelijk op mijn netvlies. Wat een verademing om zo begrepen te worden, de nachtzuster welke de eerste nacht haast als een engel op mij overkwam met haar blonde haren, zaklantaarn en witte kleding. Ze heeft zoveel voor mij betekend…
Ze komt naar mij toe en legt haar arm om mij heen, ze vertelt mij rustig dat ik in het ziekenhuis lig en inmiddels bevallen ben van mijn dochter. Vervolgens doet ze een lampje aan zodat ik kan zien waar ik ben. Maar nog steeds snap ik er niets van. De zuster geeft mij op dat moment rust, zij vertelt dat het midden in de nacht is en mijn man en familie thuis aan het slapen zijn. Ik wil rechtop zitten maar het gaat niet en mijn buik doet pijn van de pogingen omhoog te komen. Ik blijk een wond te hebben, de kleine meid is met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen. Oh ja ik heb een dochter dat zei de zuster inderdaad. Maar, waar is ze dan? Ik kijk om mij heen, paniek overspoelt mij, ze is er niet, ik barst opnieuw in tranen uit. Is mijn dochter overleden?
De zuster rommelt in de la van het kastje naast mij, ze verteld dat ik een foto moet hebben liggen. Een andere collega komt erbij, samen op zoek naar de foto van mijn kleine meid. En daar is hij dan…!! Een foto van mijn meisje die op de OK gemaakt is zodat ik naar haar kan kijken. De lieve zuster die er bijgekomen is gaat even weg en komt terug met een lijstje waar zij haar foto in doet. Mijn kleine meisje, ze is op de wereld, mijn kastje wordt zo neergezet dat ik direct haar foto zie.
Na te zijn weggevallen wordt ik wederom in paniek wakker maar daar is ze weer, de engel in de nacht. Wanneer ze het licht aandoet zie ik de foto van de kleine meid en is alles weer goed. Toch ben ik emotioneel en alles komt eruit. Ze huilt zachtjes met mij mee en zo zitten we samen een tijdje.
Wat duren de nachten lang, wanneer je geen kant op kan is het enige wat je kan piekeren en dat doe je dan ook. Het schuldgevoel, de onmacht en onzekerheid is in de nacht nog sterker voelbaar. Mijn engel in de nacht; zij is er voor mij wanneer ik in paniek ben, verdriet heb of boos ben op mezelf. Wat een lieve, warme, bijzondere zuster was zij.
De eerste nachten was ik constant de weg kwijt, de foto van ons meisje met ons samen, als gezin, staat inmiddels op mijn kastje. Ik ben bang dat ik haar ook vergeten zal en heb de foto zo gezet dat ik hem direct zie. De nachtzuster heeft gelijk, ik vergeet haar niet, alles gaat langs mij heen, on-opgeslagen maar zij – ons meisje – gaat geen seconde uit mijn gedachten. De nachtzuster en mijn moeder hebben gelijk, moederinstinct, wat is het ongelooflijk sterk.
Vanzelfsprekend ben ik gefocust op mijn meisje, zijn de emoties die ik voel over haar. Over de rollercoaster waar je als prematuur ouder in zit. Iedere nacht is zij er voor mij, uren hebben we gepraat maar ook gelachen en gehuild. Zij geeft aan dat ik zelf ook hulp nodig heb, dat ik ondersteuning nodig heb om alles te verwerken. Op dat moment denk ik er totaal niet aan, ik zou niet weten wanneer, ons meisje, zij staat op 1. Uiteindelijk heb ik inderdaad ondersteuning met maatschappelijk werk gekregen en ging de engel in de nacht weer door mijn gedachten.
Wat ben ik dankbaar dat ik zo ’n klik had met de zuster, ik besef mij heel goed dat dit ook bepalend is geweest voor mijn ervaringen en uiteindelijk ook de verwerking. Ik ben haar nog een paar keer op de gang tegen gekomen of in de lift wanneer ik op bezoek ging bij mijn knappe meisje. Samen hebben we toen ook nog gesproken en trots heb ik haar laten zien hoe goed ze het doet. De engel in de nacht geeft aan dat ik het goed doe, trots mag zijn, dat ik sterker ben dan wat dan ook en goed voor mezelf moet zorgen. Ik heb haar uitgebreid bedankt en haar daarna niet meer gezien. Maar ik voelde iemand op mijn schouders tikken wanneer ik over mijn grenzen ging. Geen idee wie het was maar het zal ook zomaar zij kunnen zijn.
Ik heb haar nog een keer een brief geschreven om aan te geven hoeveel zij betekend heeft voor mij, gelukkig zijn er nog bijzondere mensen in de zorg. Daarom mag er ook geen artikel ontbreken over deze engel in de nacht en daarmee sluit ik deze ode aan de nachtzuster.
