Van de ene op de andere dag sta je op straat. Fijn om thuis te zijn maar kan dit wel?
Plotseling mag ik naar huis. “Ja, de dokter zegt dat je niet meer hoeft te blijven.” Wat? Mijn bloeddruk nog te hoog, te zwak voor bezoek en een geheugen van niets. Toch verlaat ik vandaag het ziekenhuis. ”Ja, maar je bent nog steeds ziek”. Wat?
Het levensgevaar blijkt voorbij maar beter dat ben ik nog lang niet. Ja, het klopt dat ik mij nog ziek voel maar toch ga ik vandaag met krukken strompelend het ziekenhuis uit. Ja, mensen zo gaat dat. Hier was ik niet op voorbereid.
Dat de dokter keer op keer mededeelt dat nu Jazz uit mijn buik is ik nog steeds heel ziek ben. Dat het HELLP syndroom en de gevolgen nog lang aanwezig zullen blijven. Dat mijn lichaam er nog lang niet is, dat het ‘kiele kiele’ was en de gevolgen nog aanwezig zijn. En dan mag je ineens naar huis. Als de angst nog zo aanwezig is, is dat moeilijk te bevatten. Natuurlijk wil je naar huis, maar dat ga je toch pas als je beter bent?
Hoe ziek ik ben bevat ik nog altijd niet. Dus ook niet dat het herstel zo lang zal duren dat ik nog maanden (gemiddeld jaar) opgenomen zou zijn als daarop gewacht moest worden. Nee, dat kan natuurlijk niet en dus ga je zodra het levensgevaar geweken is naar huis. Zodra men dat hoort gaan ze ervan uit dat je beter bent. Dat je noch je onderbroeken aan kan doen – je broek – noch je sokken. Dat je je niet alleen wassen kan en overgeleverd aan een ander bent, dat je huis vol met post-it notes hangt omdat je niets onthoud, dat je voeten nog niet te voelen zijn en een vreemde donkere huid hebben gekregen, dat je niets met prikkels kan hebben en er angst aanwezig is. Toen ik alleen was in die stille nacht ging het mis, en nu begrijp ik dat het een klein wonder is dat ik het na kan vertellen. Maar hierdoor vindt ik het ook eng om alleen te zijn; Wat als het weer mis gaat? Mijn lijf vertrouwen kan ik niet, dus stelt het mij enorm gerust als er iemand is. Maar die strubbelingen, die ziet men niet.
Dus mijn vraag ben ik niet meer ziek? Dat antwoord luidt: jawel. Duidelijkheid, voorbereiding en uniforme werkwijze is wat de HELLP vrouw en omgeving nodig hebben. Dat zat er voor ons niet in en dus vertrokken we met een dubbel gevoel. Eenmaal thuis ben je ook nog eens je meisje kwijt, letterlijk verder van haar vandaan. Alsof de helft van mij geamputeerd is, ik schreef hierover in – naar huis zonder kind – (categorie prematuur in het ziekenhuis).
