Mijn man en zus zijn aanwezig, ik hoor ze, ze kletsen er druk op los. Ik voel jou druk van binnen en geniet daar nog één keer van maar ik voel ook – nu – nu ben ik echt de klos. Ik ben zo beroerd en op, vraag me niets meer af. Ik zoek rust en de stilte. Mijn gedachte is eerst nog, hou alsjeblieft jullie mond, het is teveel maar binnen enkele minuten vindt ik dan, de stilte.
Ik hoor ze steeds minder, ik voel dat ik weg zak maar het is geen paniek of angst wat ik voel. Het is rust, geen pijn meer, eindelijk is daar, de stilte… Mijn ogen vallen dicht, ze zijn zwaar. Ja, ik ga slapen – laat me maar – is op dat moment mijn gedachte. Rust en stilte is mijn doel….
Ik blijf het vreemd vinden dat op het moment dat het echt mis is; je, je blijkbaar gaat afzonderen. Net als een dier in de natuur kruip je weg en wacht je als het ware tot je gehaald word. Het heeft mij na afloop echt doen verbazen. Niet dat ik er normaal mee bezig ben maar ik had toch gedacht dat als je zo ziek bent je aan de bel trekt.
Mijn man en zus krijgen mij niet meer wakker, mijn man rent naar de zusterpost om dit door te geven. Zij hebben mij op de linker zij gedraaid zodat de kleine meid genoeg zuurstof krijgt en de magnesium gestopt in de hoop dat ik weer wakker zou worden. De laborant is ook weer bij mij om bloed af te nemen. Ik heb later vernomen dat hij erg van mij geschrokken was. Hij heeft dagenlang bloed afgenomen en mij iedere dag zien verslechteren en meer opblazen. Hij wenste mijn man deze bewuste zaterdag nog veel sterkte. De zuster komt er op dit moment achter dat ik al uren niet heb geurineert en brengt een catheter in. Welke er volgens de arts allang in had moeten zitten. De bloeduitslagen laten zien dat meer organen falen, buiten mijn nieren werkt mijn lever niet meer waardoor mijn stolling nagenoeg weg is, de bloedruk stijgt de pan uit en nog belangrijker ik raak steeds verder van de wereld. Mijn gezondheid slaat van zorgelijk om naar kritiek. Er is geen seconde meer te verliezen, we gaan direct naar de OK. Op weg naar de OK is mijn moeder nog even bij mij geweest, ze had gevoeld dat het mis was en is naar het ziekenhuis gekomen.
Daar ga ik nog in verwachting voor het laatst samen door de gangen. Terwijl wij onze laatste rit samen maken verkeren mijn ouders en zus in grote angst. Zal ik er weer uitkomen? Dat is de vraag die hen bezig houd. Een geboorte, het is niet altijd een rose wolk.
Hoe grijs en donderend? Dat blijkt pas op de OK…..
(dit is een vervolg op blog: Adembenemend)
Pingback: Adembenemend -