De vraag is zo gesteld maar hoe moet ik beantwoorden?
Wanneer je niet meer “de oude wordt” wat antwoord je dan? Wanneer je door alles een ander mens geworden bent en anders in het leven staat. De ene dag alleen maar dankbaar bent maar een andere dag verscheurd van binnen voeld wat zeg je dan…?
Wat vindt ik het lastig om hierop te reageren. Mijn man zegt altijd dat ik eerlijk moet zeggen wat er niet goed gaat omdat anders mensen het vergeten of niet weten hoe het echt gaat. Zelf heb ik meer zoiets van als het stabiel is, is het oké en de mensen die mij echt kennen vergeten het niet.
Want ik wil niet klagen zeker niet omdat het erger geweest is, dan is het net alsof ik klaag cq negatief ben en zo iemand wil ik absoluut niet zijn. Ik leef bewuster en intenser na alles. Sommige dingen zijn onbelangrijk geworden maar hoe andere over mij denken blijft nog een ding, ook voor haar wil ik een goed voorbeeld zijn
Dus antwoord ik ruim een jaar na HELLP, ja oké. Maar hoe gaat het echt?
Sommige dagen baal ik omdat ik niet alleen kan zijn, ik vergeet veel en black outs zijn niet weg. Wanneer ik alleen ben ga ik dwalen over straat of zoeken naar mijn moeder of man. Mijn medicijnen neem ik in door de herinnering op mijn mobiel, ben ze nl nl veel vergeten waardoor hartslag op hol sloeg en ik neer viel. Schrijven, schrijven, schrijven alles opschrijven, iets wat ik 2 jaar geleden nooit had kunnen denken. Dat ik alles op moet schrijven, mijn telefoon mij constant herinnert aan wat ik aan het doen ben en met wie. Wat een top uitvinding zo n mobiel!!
Mijn moeder is veel met mij bezig, alleen de zorg voor mijn meisje doe ik zelf. Voor haar doe ik alles maar dingen voor mijzelf vergeet ik snel. De hele dag maak ik foto’s van mijn meisje om alle 1e stappen vast te leggen. Ik schaam me rot om te moeten zeggen dat ik bang ben dat ik ze anders vergeet… daarom leg ik werkelijk alles vast. Wat eigenlijk niet nodig is omdat ik helemaal niets rond ons meisje vergeet ♡ Jeetje mensen dat moederinstinct wat een oerkracht is dat! ♡
Wanneer de dagen structuur hebben gaat het, het beste en kan ik wel even een rondje alleen met de hond. De weken die anders dan normaal verlopen door feestdagen zijn slopend. Fysiek en met prikkels gaat het wisselend, ik weet de dag zelf pas wat ik kan en dat geeft meer dan eens,teleurstelling in mezelf. Als ik wakker wordt dan wil ik eigenlijk niet uit bed komen, nog een keer omdraaien. Als ik ons meisje niet had gehad deed ik dat misschien wel. De constante pijn en overprikkeling is heftig maar toch ga je door, ik las het eens en het is zo waar; ♡ Moederliefde is de brandstof die je in staat stelt het onmogelijke te doen.
Thuis was ik de sterke schakel en dan vindt ik het moeilijk en soms maakt de toekomst mij bang. Maar gelukkig nooit te lang, ik leef tenslotte in het moment en vooruit kijken of achteruit dat doe ik dan ook niet.
