De hele dag voel ik mij al niet lekker, ik kan wel zeggen dat ik beroerd ben. Maar ik snap niet waarom? Sowieso gaat er veel langs mij heen en heb ik geen begrip van tijd.
… bah bah… wat een koppijn, misselijk, pijn. Er komt een herinnering, ik herinner me dat ik mij eerder vreselijk beroerd heb gevoeld. Ja, het is mis gegaan, mijn lijf, hij doet niet wat ik zou willen. Hoe moet je weer het vertrouwen terug vinden? Kan je dat? Is het mogelijk om weer te geloven in je lijf? Het heeft inmiddels vaker dan eens, mij meer dan in de steek gelaten.
Mijn man en moeder zijn op bezoek, zij zien ook dat het niet goed gaat. De zuster staat alweer continu in mijn kamer, de meters zijn aangesloten. Het blijkt mijn bloeddruk te zijn, te hoog, veel te hoog is hij. Hoe kan dat nou, ik zou nu toch beter moeten zijn? Angst, enorme angst om nu toch dood te gaan. Gaat het nu dan toch nog mis? Ik kan geen vragen stellen, ik ben zo vreselijk beroerd, huilen, ja dat kan ik wel. Er moet met spoed een dokter komen hoor ik vaag, gaat het over mij? Er komt een arts binnen, een bekend gezicht inmiddels, dat geeft weer wat vertrouwen. Ze ziet dat ik mij beroerd voel en ik zie een soort van angst bij haar die ik niet wilde zien. Ze wil dat er direct een infuus in word gebracht, woordenwisseling, waarom is het infuus al verwijderd? De onzekere tijd is immers nog niet verstreken. Na mislukte pogingen van nummer één staat de arts van de IC voor mijn neus. Hij krijgt zowaar een infuus in mijn lijf maar daar zijn mijn klachten nog niet mee weg.
Zo te zien is de arts er ook nog niet helemaal gerustgesteld op aangezien die in de kamer aanwezig blijft en er voor kiest om de telefoontjes hier, op mijn kamer te beantwoorden, in plaats van op de gebruikelijke plaats; op de gang. Ondertussen staat de automatische bloeddruk meter aan en wordt deze iedere 2 min opnieuw gemeten. Na de meting volgt steeds een alarm, ja te hoog, absurd hoog voor mij doen zelfs. Zelf blijf ik zeggen; het gaat niet goed, het is niet goed. Ik ben bang en wil niet dat mijn man of moeder weg gaat. ”Blijf bij mij, je moet niet weggaan hoor” blijf ik herhalen. Wat ik precies voelde weet ik niet meer. Het enige wat ik mij herinner is onrust, onbehagen gevoel met druk op mijn hoofd, raar gevoel in mijn hoofd. Er word uitgelegd dat Jazz dan wel uit mijn buik is maar dat daarmee het HELLP syndroom niet volledig weg is. Dat mijn bloeddruk (blijkbaar) nog niet onder controle is. Dat ik heel erg ziek ben, nu nog en mij daarom ook niet goed voel. Dat mijn lijf nog steeds aan het vechten is. Veel later heb ik vernomen dat de dagen na de bevalling nog steeds acuut / ernstige problemen bij een HELLP moeder kunnen ontstaan. En was er op dat moment dus wederom sprake van code rood.
Er word medicatie voorgeschreven waar de bloeddruk niet op reageert, nog meer medicatie word er voorgeschreven, nu is er een kleine verbetering. Ik voel mij ietsje beter maar het onbehagen en de onrust-spanning blijft aanwezig. Maar vooral dat gevoel in mijn hoofd, dat verontrustende gevoel wat er niet hoort te zitten. De dienst word overgenomen, een ander vertrouwd gezicht staat aan het bed. Zij belt direct een neuroloog en wil een scan, de neuroloog was er duidelijk niet content mee dat hij in huis werd geroepen op deze mooie zondag. Alsof wij überhaupt iets van die zonnige dag meegekregen hadden… Ik heb later gehoord dat de neuroloog een paar vragen gesteld had en naar mijn ogen gekeken heeft waarna hij vertrok. Dit tot zichtbaar ontevredenheid van de gynaecoloog. We moesten het maar afwachten. Zelf wist ik het ook niet meer, ik word toch niet gek? Ik voel toch dat er iets niet goed is? De bloeddruk giert de pan uit en dus met de bloeddruk meter om proberen te slapen. Mijn moeder slaapt die nacht bij mij. De volgende ochtend staat al vroeg het vriendelijke gezicht van gisteren voor ons neus met de mededeling dat we nu direct een scan laten maken. Mijn moeder is verbaasd en vraagt of de neuroloog van mening veranderd is. Nee, dat is het niet maar zij en haar collega’s vinden het wel noodzakelijk en dus gaan we tegen het advies van de neuroloog voor scan.
De bloeddruk is inmiddels acceptabel en de arts komt met de uitslag van de scan. Er is gelukkig niet iets gevonden wat direct actie vereist. Gelukkig! Maar waar komt dat rot gevoel dan toch vandaan? De dokter vertelt nog maar eens dat mijn lichaam het zwaar gehad heeft en een ernstige vorm van HELLP opgelopen had. Door het HELLP is er veel vocht ontstaan maar dat is het niet alleen op de plekken die we zien, ze vermoed dat er veel vocht in mijn hoofd terecht gekomen is en dat hier de klachten vandaan komen. Omdat de scan inmiddels een dag na klachten is kan er niets meer aan gedaan worden en is het afwachten.
Tijdens het ontslag nog met name geheugen problemen, die druk is weg. Ze vermoedde dat het geheugen probleem komt door het HELLP syndroom en het vocht geen blijvende schade heeft veroorzaakt maar dat is pas over een aantal maanden te beoordelen.
