Ik gun het je als geen ander, maar wat doet het mij verdriet. Jarenlang werd ik op iedere hoek van de straat met mijn neus op de feiten gedrukt. Zeker in het voorjaar als het mooi weer wordt regent het van baby’s in kinderwagens en moeders met dikke buiken. Zeker na een wederom mislukt traject in het ziekenhuis deed het gewoon pijn in mijn hart. Wat ben ik gezegend met de komst van onze kleine meid, ongekend geluk, nu zal ik ook met een dikke buik rond lopen. Maar die dikke buik….. die is er niet geweest. Ons meisje, kwam veel te vroeg…
Opname in het ziekenhuis, het is als een film langs mij heen gegaan. Eenmaal thuis word je nog steeds geleefd, je bent niet compleet zonder je kleintje. En dan zie je in de bekende draaideur van het ziekenhuis trotse, blije ouders met hun vers geboren kleintje in maxi cosi het ziekenhuis verlaten. Op dat moment is de wereld oneerlijk want jij zal ook niets liever willen maar de waarheid is dat je kleine ligt te vechten in haar glazen huisje.
Om iedere hoek zie je ze staan, hoog zwangere vrouwen, mooie buiken, een buik waar iets prachtigs in zit wat mag groeien. Groeien in een warme, veilige plek, een plek waar ze mama haar hartslag voelt en waar zij heerlijk dompelt in het water. Een plek waar ze beschermt wordt voor de harde wereld, een plek waar ze sterker en weerbaar wordt. Een plek waar ze hoort te zijn. Ik voel de tranen naar beneden rollen, ik veeg ze snel weg en probeer aan iets anders te denken.
Ik zie een vogel, een ondeugende poes maar die buik, die buik daar om de hoek, hij brand op mijn netvlies. Waarom doet het toch zo’n pijn? Het is toch stom dat ik hier verdriet om heb, mijn kindje is er nog terwijl het zo anders had kunnen lopen. Daar kan ik toch niet anders dan dankbaar om zijn. NEE, nee dat hoef ik niet. Ik ben in rouw, in rouw om het moeten missen van een voldragen zwangerschap. Het moeten missen van de bewegingen, de interactie met je kleine. Het moeten missen van het begin van de bevalling, het gemis van de wetenschap dat de laatste uren van de zwangerschap begonnen zijn. Het missen van wat moeder natuur voor ogen had. Het moeten missen van de onbezorgde weken en de voorpret.
Het moeten missen van het trots op straat te lopen waar mensen je vriendelijk toe knikken. Het maken van de wel bekende foto’s met je buik, ik had al volop ideeën. Spullen klaar staan die refereerden aan haar kaartje, roze lint van ons trouwboeket voor om mijn buik, een wit hout hanger hartje die mijn man gekocht had met de tekst – Ik hou van jou -, speciaal voor deze foto. We hadden ook gekeken naar locaties voor de foto’s en hij had al een dag vrij hiervoor in de agenda staan. Een zwangerschap duurt geen heel leven maar het is zo bijzonder, dat hadden we graag voor de rest van ons leven vastgelegd. In gedachten hadden we er al een plek voor aan de muur.
Het moeten missen van ”de grote toeter”, je buik als bijzet tafel, het strelen over je buik die inmiddels zo groot is dat iedereen kan zien dat je zwanger bent en zelfs het moeten missen van zelf de veters niet meer kunnen strikken.
Maar nog het allermeest….
… Het moeten missen van wat geweest had kunnen zijn…
