Het moment dat het besluit voor een keizersnee werd gemaakt, de weg naar de OK, het is allemaal weg.
Ik was half bij de wereld heb ik later vernomen. Wat ik heel bijzonder vind is dat ik het moment dat Jazz uit mijn buik werd getild wel voor mij zie, ik ben daar dan ook dankbaar voor. Ik weet dat zij direct luidkeels van zich liet horen en dat was zo’n opluchting. Maar “genieten” was het niet want direct hierna ging het weer mis.
Jazz, ik wil Jazz zien, als ze niet op mijn borst kan liggen, dan wil ik haar minstens zien. Wat doet die arts nou voor mijn zicht? Wie is het eigenlijk en wat stom dat hij in de weg staat, de ruimte is toch groot genoeg? Oh, wat zijn het er ineens veel! Nou, nou wat een geschreeuw en wat maakt die monitor naast mijn hoofd opeens een herrie. Oh wacht, nu zie ik het – dit is paniek – paniek keer tien…
Nu pas heb ik door dat ik mij niet goed voel en zie ik de paniek op ieder gezicht. Dit gaat totaal niet volgens plan, er worden artsen opgepiept – weer geschreeuw – ze bloed dood! Nee, NEE! Ik wil schreeuwen maar het gaat niet. Vechten, vechten zeg ik tegen mezelf, dat moet, ik ben het Jazz verplicht. Maar het lukt niet, mijn ogen, ze zijn al dicht …
Ik voel dat er een zware deken om mij heen valt, donker is het hier, stil, geen paniek meer. Ja, dit was het dan. Oh mijn lieve, lieve Jazz, jij groeit nu op, zonder, je mam…
Mijn stolling bleek ernstiger verstoord dan de artsen hadden gehoopt en verwacht. Verder viel mijn bloeddruk weg zodra Jazz uit mijn buik werd getild. Ze hadden expres een ruggenprik gegeven zodat mijn bloeddruk minder zal dalen. Maar de combinatie van bloed wat niet wilde stollen met een bloeddruk die plotseling niet te meten was maakte dat ik buiten westen raakte en in levensgevaar was. Helaas heb ik dit zelf ook bewust meegemaakt, had mijn geheugen dit ook maar vergeten hè? Achteraf gezien is er in mijn geval te lang gewacht, er is gewacht tot de 32 weken zodat ik niet naar een academisch ziekenhuis moest (de reden: simpelweg omdat dat het ziekenhuis meer kosten had gegeven), hierdoor waren de gevolgen van het HELLP syndroom ernstiger. Voor veel vrouwen met een HELLP syndroom verloopt het einde van de zwangerschap met letterlijk een gevaar voor eigen leven. Het enige advies wat ik kan geven is praat hier over. En tegen de omgeving wil ik zeggen: luister, het keer op keer vertellen is wat we willen.
