15 Augustus 2019; Vandaag is ons meisje officieel 2 jaar, weer een mijlpaal. We zijn inmiddels dus ook ruim 2 jaar na het ontstaan van mijn HELLP, hoe gaat het nu?
Op de voorgrond staat nog steeds het geheugen verlies, ik heb nog altijd gaten in mijn geheugen. Mijn korte termijn is niet op het oude niveau of het niveau wat ik zou willen. Zo liep ik gisteren nog naar boven om de was uit de droogtrommel te halen terwijl ik dat dus al gedaan bleek te hebben. Dit zijn natuurlijk maar kleine dingen maar het blijft een confrontatie die ik de ene dag goed kan hebben maar een andere dag niet en dan brengt het mij van mijn stuk. Ik probeer het de verstoppen voor de buiten wereld omdat ik mij er soms voor schaam maar de mensen die mij echt kennen die prikken hier doorheen en hebben het door als ik stukken, gesprekken ect. niet meer weet. Het is dan ook de reden dat ik alles fotografeer, vastleg vanwege de angst om herinneringen met mijn meisje te vergeten.
Mijn bloeddruk is hoger dan dat ik voor de zwangerschap had, inmiddels de eerste controle bij de huisarts gekregen. Dit zal een jaarlijks terugkerend bezoek wezen met eveneens bloed controle. Mijn bloeddruk is acceptabel zonder medicatie, mijn lichaam is door de zwangerschap en HELLP veranderd en daarom zal de bloeddruk ook niet meer terug komen op het oude niveau. Mijn hartslag slaat vaker over maar met medicatie onder controle. Op de echo is gebleken dat er vet vorming rond de lever te zien is tgv HELLP, maar gelukkig niet in ernstige mate.
Mijn conditie word steeds beter en dat is maar goed ook want de kleine meid wordt natuurlijk steeds actiever. Ik blijf het wel bijzonder vinden dat ik nog steeds ongemak heb van de keizersnee. Wanneer ik veel gedaan heb op een dag doet het daar nog altijd pijn en de regelmaat in mijn cyclus is nog ver te zoeken. De weg naar de zwangerschap was niet spontaan, ik had regelmatig cystes in mijn eierstokken t.g.v. de hormonen, helaas zijn ze nu zonder de hormonen nog steeds aanwezig.
Het omgaan met prikkels is lastig, ik probeer te ontladen door buiten te wandelen en het zo onder controle te houden. Maar ook ik ontkom er niet aan dat ik overprikkeld raak bv doordat we met de kleine meid op pad gegaan zijn naar een binnenspeeltuin of naar een verjaardag geweest zijn. Soms is het dan ook even afwegen of het de overprikkeling waard is. Voor je kind ga je over je grenzen heen dat ontken ik zeker ook niet, dat is wat moederliefde met je doet, is het verstandig? Nee, waarschijnlijk niet. Heb ik er spijt van? Soms. Zal ik het de volgende keer weer doen? Ja. Om haar zo te zien genieten is het mooiste wat er is, als zij geniet, geniet ik mee. Ik krijg energie van haar, van haar onschuld, liefde, enthousiasme en de mooie onschuldige blik waarmee zij de wereld in kijkt.
Ik merk dat mijn concentratie niet meer hetzelfde is en besef heel goed dat ik niet meer dezelfde ben. Ik besef nu wel dat de oude ik niet meer terugkomt en maak er wat van ook al is er weinig spontaniteit meer bij. Maar dit gaat met ups en downs. Soms val ik in mijn eigen valkuil en denk ik dat ik de wereld aan kan. Andere dagen mis ik het werk heel erg, vaak doordat ik collega’s gesproken heb of wat gelezen heb. Dan heb ik het zwaar, het is ook allemaal tegenstrijdig. Aan de ene kant ben ik blij dat ik alle aandacht aan ons meisje kan geven. Zij heeft mij nodig, haar gevoelige karakter en snelle overprikkeling maakt dat ik er niet aan moet denken dat ik haar naar de opvang of oppas zal moeten brengen. Ik ben er van overtuigd dat ze door de regelmaat en rust die wij hebben zo goed ontwikkeld, dat ik haar het tempo kan laten bepalen. Voor haar lijfje is het ook zoveel beter dat zij niet naar de opvang hoeft, ik weet zeker dat het ons de nodige heropnames heeft bespaard. Aan de andere kant voelt het ook alsof ik een deel van mijzelf kwijt ben waar ook mijn ziel en zaligheid in zat, overigens ook een groot sociaal netwerk en dat maakt dat ik mij soms verloren voel.
Herbelevingen zijn een stuk minder intens en foto’s en filmpjes kan ik nu rustiger bekijken, oke, ook ik heb slechte dagen en dan komt er natuurlijk wel meer emotie bij kijken. Ik vond haar eerste romertje en kleding die zij in de couveuse aan had en dat kwam hard binnen. De week naar haar verjaardag toe was met ups en downs maar daar schrijf ik een andere keer weer over. Het zien van bolle buiken, gelukkige kersverse gezinnen, ”normale gezinnen” doen pijn maar ik ben ook dankbaar dat wij zo’n prachtig lief meisje hebben rondlopen en dat zij een geweldige beschermengel heeft die haar al zover op weg geholpen heeft.
Ik weet dat ik op de goede weg ben maar er nog niet helemaal ben. En dat is niet erg, ook al zal ik, het liefst het boek dicht willen slaan en alleen vooruit willen kijken.
