Mama…. deze is voor jou
Ik dacht altijd wel te begrijpen waarom je moeder alles weet en hoe het voelt als je kind ziek is. Toen ik als kind ziek was en de dokters zo gek waren om gezwel en tumor uit te spreken vond ik dat erg voor jou, dood gaan vond ik niet eng maar voor jou het zwaarst. Vooral voor jou vond ik het erg. Maar nu pas, nu pas snap ik het echt. Nu ik zelf moeder ben. Dat jij in Juni 2017 toen ik met pre eclampsie werd opgenomen welke snel verergerde….
Dat jij als een tijger gebruld hebt alle keren dat de gynaecoloog verteld dat het slechter gaat. De angst, het verdriet, de woede en onmacht. Waarom wachten?! Dat was de vraag die je elke dag meerdere malen stelde. Jij ziet jouw kind wegglijden, steeds verder de diepte in. Steeds meer artsen om haar heen, meer medicatie erin en meer toeters en bellen. Ze willen rekken tot het uiterste moment maar ondertussen raakt jouw dochter de grip op de wereld kwijt. Maar dit is mijn dochter en die wil ik ook niet kwijt roep je nog. Papa kwam ook nog langs maar daar werd je eigenlijk alleen maar nog verdrietiger van.
Het wordt onderschat, wat pre eclampsie en HELLP met de omgeving doet. Het raakt niet alleen het kindje in de buik, de aanstaande mama en papa vanaf de zij lijn.
Ondertussen is jouw kleindochter alweer bijna 4 en is onlangs bekend geworden dat er geen volgend kleinkind meer zou komen. En natuurlijk doet je dat verdriet, meer dan je zou willen toegeven. Als je eigen kind verdriet heeft voel je dat namelijk als moeder ook. Maar ik weet ook dat het opluchting voor jou geeft, meer lucht maar toch ook de zware schaduw die ermee komt. Maar ook voor jou had ik het dolgraag gewild, een kleinkind, een gewoon kleinkind, een kleinkind waar je vanaf dag 1 bij mag, haar geur kan ruiken en kan genieten van een zacht roze huidje en de lieve geluiden uit de wieg. Ik gun het je namelijk zo, het knuffelen met een new born. Ik weet dat je het zo zo graag had gewild en zou het ook voor jou anders willen.
Jouw eerste kleinzoon heb je niet heel veel gezien de eerste weken, ze zaten in hun eigen bubbel (en dat mag ook!), jouw eerste kleindochter wordt prematuur geboren, jouw 2e kleindochter in coronatijd geboren. Opa’s en oma’s overal om je heen konden overal bij en nu jij het bent is de wereld keer op keer anders. Jouw prematuur geboren kleindochter – mijn dochter, je mocht haar pas na 4 maanden voor het eerst vasthouden, vier!!!
Al die keren dat je haar middels een nestje moest verplaatsen omdat je haar niet aan mocht raken van de kinderarts. De keren dat ze moest huilen en jij haar dolgraag wilde troosten maar het niet mocht. Een speentje die uit haar mond valt niet even terug mogen geven. Geen huid op huid contact, niet voelen, niet aanraken, niets van dat. Ze moest haar eigen ouders nog leren kennen hadden we te horen gekregen en daarom mochten alleen haar papa en mama haar aanraken (door de vele handen van de verzorgers en artsen sta je als ouder achter, hun hebben haar vaker aangeraakt dan wij). En geen moment heb je geprobeerd te forceren of het gemis, ontevreden hierover geuit.
Terug naar die maand juni in 2017…. Je kleindochter is geboren maar jouw kind knapte niet op… De HELLP zou toch klaar zijn als de baby geboren is? Jouw dochter is verscheurt van binnen, kapot en nog steeds ziek, heel erg ziek… De bloeddruk bleef maar stijgen, nog een arts erbij, de IC arts, nog meer witte jassen, geen infuus meer in te brengen. Het gaat niet goed, ik roep dat er wat mis is in mijn hoofd en schijn herhaaldelijk gezegd te hebben; laat mij niet alleen. De neuroloog komt met spoed en jij blijft de nacht slapen bij mij in het ziekenhuis.
De volgende schrik…. jouw kind kan niet staan, ze kan niet lopen en onthoud 0,0. Komt dit nog goed…?! Jij – jij bent er voor mij en probeert je eigen tranen en zorgen te verstoppen. Maar wie is er voor jou?
Thuis, ik ben thuis bij jou want ik heb zorg nodig en mijn man is weer aan het werk. Iedere dag wekenlang duw jij de rolstoel met mij erin lopend naar het ziekenhuis zodat ik kon buidelen. Daar zat je dan, 2,5 uur beneden of in de gang. Op zaal bij je kleindochter mocht je niet en dus zat je daar, uren achtereen te wachten op mij. Naar huis kon je niet; je moest er zijn, straks gaat het weer niet goed of ben ik in de war en daardoor in paniek.
Thuis – eenmaal weer terug van het buidelen gaat de tv weer aan. De camera boven de couveuse vol in beeld op tv, ik wilde haar constant zien. De focus van mij alleen op haar.Jij – sterk voor mij – maar van binnen net zo stuk Jouw kind huilt, pijn, verdriet, onmacht en angst.
Hoe gaat het vandaag met de kleine meid? Het is niet te beschrijven hoe het voelt. Jouw kind zo te zien en tegelijk ook jouw angst voor de kleine meid, het is dubbel zo zwaar. Je probeert met man en macht eten en drinken in mij te krijgen, ik geef er niet om en heb geen trek. Ik ben alleen opgelucht als ik bij haar ben, eenmaal thuis voel ik mij incompleet alsof mijn hart nog bij haar is. Jij zou ook willen dat ik fysiek opknap maar doet ook zo je best om mij op te fleuren, je haalt zelfs sushi als lunch. Je leest je volop in over prematuren en de wereld die daarbij komt kijken, zo lief zoals jij je hierin verdiept. Je doet zo wat je kan maar ook jij voelt een gevoel van falen. Simpelweg omdat je niet meer kan… niet kan toveren, niets kan veranderen…
Opnieuw gaat het mis…. Na het vaste bel moment om 6 uur in de ochtend waar alles nog goed leek te gaan word ik om 12uur gebeld door de kinderarts. Ons meisje heeft het zwaar, het gaat niet goed. Ze blijkt septisch te zijn, een bloedvergiftiging, een complicatie die veel heel veel van haar kleine lijfje vraagt. Papa blijft roepen; we zijn er nog niet… Je gaat door maar vergeten doe je niet… Bij elke klap komt er een nieuwe deuk.
Bij elke klap verdwijnt er een schil net als bij een ui die gepeld wordt. Je ui wordt steeds wat kleiner, jouw ui is inmiddels een heel stuk kleiner.
Iedere prematuur mama weet het, het veranderd alles, je wordt in één klap 10 jaar ouder. Dat is wat zorgen met je doen, in geval van HELLP geld dat ook voor de mama van de zwangere want zij staat daar ook aan de zijlaan te kijken naar een gevecht, het gevecht van het leven van jouw kind.
Er zou naar mijn inziens ook meer begeleiding / nazorg voor moeten zijn. De liefde van je leven zien vechten, de dood in zicht zien is vreselijk maar er is één ding wat nog sterker is en dat is moederliefde.
