Wat knaagt er een rot gevoel, ik hoor en voel hem overal. Eigenlijk vanaf het moment dat de dokters zeiden dat je eerder dan de uitgerekende datum op de wereld komt, kwam al dat pijnlijke gevoel. Het gevoel dat schuld heet, mijn lijf die in mijn taak als moeder nog voor jij geboren bent al faalt. Het komt door mij dat jij zo kwetsbaar op de wereld komt, ik zie je kleine lijfje in je glazen huisje, ook als ik je niet zie weet ik, ik heb, gefaald…
Hoe krijg je iemand aan zijn verstand dat dit gevoel er is en niet weg zal gaan, het zit diepgeworteld in mij. Goed bedoelde opmerkingen van alle kanten maar alleen een andere pre eclampsie of HELLP vrouw zal zeggen ”ja dat weet ik, je voelt je schuldig dat gevoel kwam ook bij mij”.
Mede door het schuldig voelen blijven de tranen komen maar ook de pijn, pijn in je buik maar vooral de pijn in je moeder hart. Nachten lig je er van wakker, ja echt mensen ook als je kindje niet 24/7 bij je is heb je slapeloze nachten, juist dan(!), maar daar over later meer – sommige opmerkingen raken je zo in je hart.
Hoe leg je uit dat de pijn die je van binnen voelt niet te beschrijven is? Dat je kan schreeuwen, kan stampen op de grond maar er alleen sprake van tranen is. Dat de boosheid er is en dat het geen bal uitmaakt of deze nou wel of niet gegrond is, de boosheid op je eigen lijf – het falen, die is er en ook al verstrijkt de tijd, je weet dat die daar nog is.
》 Je lijf die ziek word – het lijf geeft op 》 Je kindje die daardoor te vroeg geboren word – complicaties stapelen elkaar op 》 Onbezorgdheid die hierdoor ontnomen word – angst en nog meer angst volgt elkaar op
Ja, ik voel me schuldig, ook al komt er verbetering en brokkelt de berg schuld een beetje af, de schuld zal altijd voor mij te voelen zijn. ”Dat is onzin” of ”jij kon er niets aan doen” en ja zelfs een opmerking van de arts ”zij maakt je ziek, niet andersom” , verandert hier, helemaal niets in.
