Engelengeduld, dat is wat je als prematuur ouder moet hebben. Kleine stapjes tot de grote dag daar is dat je je kleine meisje vast mag houden en op de borst mag hebben.
Jou hartslag op die van mij. Ik voel je warmte, ik kan je ruiken, ik kan je omarmen wat maakt dat mij blij. Mijn hart stroomt over van moederliefde, wat is het een bijzonder gevoel, eindelijk weer echt samen met mijn uk. Kon de tijd maar stil staan, wij samen met mijn tranen zijn de enige toeschouwers van ons geluk.
Je ademhaling is rustiger en je hartslag zakt, ook jij komt tot rust. Wat is het heerlijk; ik streel je zachte huidje met donshaartjes, je mini handje en als je denkt wat is dat gekriebel op mijn hoofd, dat is je moeder die je kust.
Na twee uur moet je weer terug gelegd worden. Ow lieverd ik mis je nu alweer, knappe dappere uk. Ik kijk uit naar ons volgende buidel moment, daar op focussen en niet op de leegte, het gemis en de wederom ontstane tranen. Echter dit keer niet tranen van geluk.
