Verbijsterd, verslagen, verdoofd, angstig, schuldig, machteloos, verdriet zijn de gevoelens die als eerste in mij opkomen als ik denk aan de eerste keren bij de couveuse. Ik schreef al eerder dat ik niet het gevoel had van; dit is mijn meisje daar in de couveuse… Maar toen mochten we buidelen…
Ik weet het nog goed (of nou ja half goed want dit is niet daadwerkelijk de eerste keer maar wel de eerste dat ik goed bij kennis was) dat ze uit de couveuse bij mij mocht liggen. De toeters en bellen mee, een slap, klein, warm meisje kwam bij mij liggen.
RUST!!! met uitroeptekens is wat er over ons beide neer kwam. Werkelijk magisch, het moment dat wij huid op huid contact maakten. Ik had geen idee dat ik met zoveel onrust liep (oke lag, lopen deed ik nog niet), incompleet, op dat moment verdween het allemaal. – totale rust –
Op dat magische moment is een stukje hart van mij naar jou gegaan en visa versa
Mijn hart stroomt over van liefde, voor het kleine hummeltje wat daar zo vredig ligt. Haar volmaakte lippen, handjes, vingertjes, haar elfen oortje. Alle idioten gedachten zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
En mijn kleine dappere meisje? Ze had het nog niet eerder zo goed gedaan. De verpleegkundige stond paraat om in te grijpen bij een incident maar alle meters op de monitor laten juist verbeteringen zien. Zij laat verbetering zien, toont letterlijk hoe sterk ze is.
Hoe bijzonder, samen weer één hartslag. Tegen haar zingen, praten, neuriën – het gaat vanzelf, ik hoef niet te denken. Ik weet wat ze wil, het moederinstinct is aan ♥
Want als jij je hartslag voelt dan voel je die van mij. Ben ik weer dichtbij, ik ben altijd dichtbij
– Claudia de Breij
