Het afgelopen jaar heb ik gezien, gehoord, gevoeld, gelezen hoeveel pijn woorden kunnen doen. Zonder erbij na te denken worden ze uitgesproken. (ik schrijf hier vanuit het moeder perspectief maar dit geld natuurlijk ook voor de vaders)
De vraag wanneer er nou eens een baby aankomt tegen de wensmama die niets liever wil, haar dagen al jaren vol staan met inname tijden, spuiten ect. Die ondanks jaren hoop in de medische mallen molen nog steeds geen positieve test in handen heeft.
De vraag of je geen kinderwens hebt tegen de mama van een prachtige ster, welke de moederschap niet nog één keer mag meemaken omdat ook dat kindje ziek zal worden en overlijden.
De vraag; heb jij een hekel aan kinderen aangezien je geen kinderen hebt tegen de wensmama. En dat terwijl ze er al jaren zo op gehoopt had, er misschien ontelbaar keren voor gebeden heeft maar alle behandelingen hebben niet mogen leiden tot een zwangerschap. Je hebt hier dagelijks verdriet van. Ze hebben geen idee van de pijn die jij voelt, de verdriet die deze uitspraken aanwakkert, de werkelijkheid is dat je vele sessies therapie hebt omdat je het niet kan accepteren, je leven moet je herinrichten.
De opmerkingen gelukkig was ze nog niet geboren , de variant een volgende keer beter of je weet nu in ieder geval dat het werkt, tegen de mama die net een miskraam heeft gehad.
De opmerking ”overdreven” tegen de mama die er alles op alles aan doet om haar prematuur of ernstig zieke kindje zo goed mogelijk te beschermen tegen virussen en bacteriën.
De opmerking weet je zeker dat het er geen twee zijn? Of op zijn lompst: wat ben jij dik of je buik groeit niet echt he / heb je wel goed berekend? en dan bij voorkeur ook nog de buik aanraken van de zwangeren.
De opmerking ”ben je er nou nog mee bezig” tegen de mama van een prachtige ster die blijkbaar een tijdslimiet heeft om te rouwen.
De vraag wordt het niet eens tijd voor een tweede aan een mama welke de dood in de ogen gekeken heeft vanuit eigen perspectief of vanuit haar kleintje. Maar ook hier geld weer wie zegt dat ze dat niet allang proberen of geprobeerd hebben….
Je moet het los laten / er niet in blijven hangen…
♥ tegen de wensmama
♥ tegen de rouwende mama
♥ tegen de mama van een chronisch ziek kind/ speciaal needs kindje/ een zorgen kindje
♥ tegen de mama van een prematuur / dysmatuur
Laten we wel wezen ” je moet” helemaal niets!!!! Laat het aan haar zelf over, oordeel niet, ga een ander niet de les lezen, nu niet, nooit niet.
Een aantal van hierboven heb ik ook geregeld naar mijn hoofd gekregen en dat doet pijn. Omdat de meesten volgers mij volgen vanwege de blogs rondom prematuriteit ga ik hier nu wat dieper op in.
De gevolgen van prematuriteit hebben geen houdbaarheidsdatum. Als je kindje mooi mee gaat in de ontwikkeling of op eigen tempo, goed groeit en praat kan een buitenstander dan beoordelen dat jouw kind niets mankeert, dat er niets meer ”aan de hand” is?
Nee
Niemand kan dat. Sowieso weet niemand wat jij hebt doorstaan, ik zou zo graag zien dat we geen oordelen meer velen.
* Mijn dochter krijgt logopedie omdat ze moeite met kauwen heeft. Ze verslikt zich, slikt hele stukken door, scheurt met haar tanden haar eten af ipv happen, stopt haar vingers in haar keel en spuugt alles weer uit.
* Mijn dochter krijgt nog steeds forlax om te kunnen poepen. Desondanks zijn er dagen dat ze veel pijn heeft alles kracht bij elkaar zet omdat ze verstopt zit om vervolgens dagen diarree te hebben.
* Mijn dochter heeft altijd jeuk, als ze bloot is krabbelt ze zich zo open, ze krijgt antihistamine omdat ze zonder onder de uitslag en galbulten zit. (en ja ze reageert ook heftig op labeltjes en naadjes en wil geen sokken aan).
* Mijn dochter wil niets weten van mannen, super vervelend voor haar opa’s die het zo goed bedoelen. De kinderarts zegt dat het komt doordat haar mannelijke collega de intubaties e.d. heeft gedaan dat ze dat toch opgeslagen heeft. Maar het kan ook mede komen doordat ze super gevoelig is voor intonatie, gevoelens.
* Mijn dochter haar mond is gevoelig wat tanden poetsen lastig maakt zeker in combinatie met lipbandje maar met tips van de fysio en logopedie zijn we al een eind, iets met sensorische integratie problemen.
* Mijn dochter raakt overprikkeld van verjaardagfeestjes, ze huilt dan veel en wil dempen door op mij te liggen en haar vingers over mijn hand te glijden terwijl zij stevig op haar duimpje zuigt.
* Mijn dochter van 2,5 gaat nog niet naar de peuterspeelzaal ivm de prikkels maar ook voor haar afweer.
Is dat aan mijn kind te zien? Nee gelukkig niet, ik ga natuurlijk niet met haar naar buiten als ze niet lekker is. Maar juist daardoor denk ik dat mensen zich niet bewust zijn van wat er dagelijks binnen de muren thuis afspeelt. Elk kind heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing, elk prematuur kind heeft zijn eigen verhaal en eigen hobbels die genomen moeten worden voor nu of later. En ja, als prematuur mama ben je je heel goed bewust van de risico’s en problemen die zich nog voor kunnen doen. Dat de tijd uit zal wijzen wat de gevolgen van de vroeggeboorte zijn.
Dit nieuwe jaar een jaar waarvoor de nodige goede voornemens genomen zullen zijn. Ik hoop dat in 2020 mensen meer nadenken voordat ze wat roepen, dat er meer empathie om de hoek komt kijken maar vooral meer bewustwording, begrip en steun voor al deze mooie bijzondere (wens) mama’s.
Als iedereen bij zichzelf begint komen we al een heel eind 🙂
