Wisselend beleid – Foute boel – Luisteren ze wel?

Uren later en nog steeds vrijwel continu de arts in de kamer. Dan besef je echt wel; dit is geen routine verhaal, dit is foute boel.

(31 weken zwanger)

Doordat de nachtzuster mijn laatste urine is vergeten toe te voegen aan de 24-uur beker moet ik nog een dag blijven. De dokter zegt dat als er geen duidelijke veranderingen zullen ontstaan ik morgen alsnog naar huis mag. Wel krijg ik nog de longrijpingsinjecties want, de 38 weken (later die middag zeggen ze al 36 weken) zal ik niet halen. Daarom krijgen we ook al een rondleiding op de kinderafdeling. Het naar huis gaan blijkt later uitgesloten, de situatie is niet stabiel, tot haar geboorte zal ik in het ziekenhuis moeten blijven.

Zo goed als ik me de eerste paar dagen nog voelde, zo moe en zwak voel ik mij nu, ik kom de kamer niet meer uit. Een po-stoel naast mijn bed want de 2 meter naar het toilet red ik niet meer. De hoofdpijn blijft aanwezig en komt steeds heviger opzetten, drinken denk ik, ik drink te weinig. Doordat ik ook niet meer moet urineren denk ik dat ik nog meer moet drinken, die avond ziet mijn urine donker bruin – zwart, ai dit kan nooit goed zijn… Ik besluit te berekenen hoeveel ik al gedronken heb, dat is 4 liter maar nog geen 500 ml geürineerd. Aan de zuster vertel ik dat ik steeds meer aan het opblazen ben, de urine zo’n vreemde kleur heeft en dat ik in tegenstelling tot eerder in de zwangerschap nauwelijks moet urineren. Daarbij begin ik vlekken te zien en sterretjes. Ze luistert niet eens… Ben ik onzichtbaar? Vinden ze mij een zeur? Ik klaag toch juist niet? Maar had de dokter niet gezegd dat ik alles moet melden? Wat moet ik nou als er niet op gereageerd wordt.

De ochtend erna blijkt dat ik 5 liter gedronken heb… 5 liter…?!! Moet je weten dat ik normaal nauwelijks aan de 1.5 liter kom. Volgens de lijst heb ik maar een krappe liter geürineerd wat een metingsfout moet zijn want zo groot kan het verschil niet zijn hebben de artsen onderling besloten. Wanneer ik herhalend blijf zeggen dat ik wel denk dat dit juist is, besluiten ze me te wegen en dan is het toch erg schrikken dat de kilo’s eraan vliegen door het vocht. De dokter geeft aan dat ze me dagelijks moeten wegen omdat het nu wel erg hard gaat, dit is overigens door een volgende dokter dezelfde dag weer terug gedraaid.

Ik begin te merken dat mijn omgeving ook in de gaten heeft dat ik achteruit ga maar dat er door de artsen en verpleging word gedaan alsof alles in orde is. Ik word bang, straks gaat het met de kleine mis omdat ik mij groot houd. Toch maar de zuster bellen, echter hetzelfde verhaal, dat het heel normaal is dat ik mij ziek voel, dat dit vervelend is maar er toch echt bij hoort. De kleine meid beweegt nog heerlijk waardoor de arts van de avonddienst het niet nodig vindt om nog een CTG te maken, zij besluit dat 1x per dag genoeg is. Die dokter geeft aan dat het allemaal niet zo heftig is. Om gek van te worden, dokter 1 zegt A en dokter 2 zegt B waardoor het plan letterlijk om de 4 uur verandert. Enorm frustrerend voor mij maar vooral voor mijn naasten die er totaal niet gerust op zijn aangezien ik letterlijk per uur opblaas. Mijn moeder vraagt dan ook aan de dokter waar nou op gewacht wordt? De bloeduitslagen, urine, alles laat zien dat de organen achteruit gaan en niet per dag maar per uren. Waar wachten jullie nou op? Dat is letterlijk de vraag die mijn moeder aan de dokter stelt. Ja, dat het voor de kleine meid beter is om te blijven zitten staat buiten kijf maar “zij is mijn dochter” zegt mijn moeder, “die wil ik ook niet kwijt”. Ik hoor mijn moeder en snap haar wel maar mijn hart zegt, alles, alles wil ik geven om mijn kleine wonder een zo goed mogelijke start te geven. Dus als dat betekent dat ik mijzelf niet meer in de spiegel herken, ik niet meer scherp kan zien, nauwelijks kan bewegen door het vocht, me niet meer toe kan zetten om wat te eten, hoofdpijn heb, misselijk ben, pijn in de buik heb die uitstraalt als een band, doodop ben, steeds moeilijker kan ademen en me vooral erg ziek voel dan accepteer ik dit. Haar voelen bewegen in mijn buik is zo heerlijk!! En dan denk ik ach wie weet is het allemaal niet zo erg? Ze weten wat voor klachten ik heb, ze weten vast wel wat ze doen.

De volgende ochtend komt er als vanouds een delegatie witte jassen rondom mijn bed staan met natuurlijk wederom een andere arts aan het voeteneind. Welke haar gesprek opmerkelijk begint, namelijk met dat ze in mijn dossier heeft gezien dat ze mij op de poli heeft gezien maar me totaal niet herkent. Mijn man is er ook en hem herkent ze wel. Ze trekt de conclusie dat ik enorm veel vocht vasthoud en vraagt hoe ik mij voel. Ja, niet lekker, dat heb ik allemaal aan de zusters verteld. Ze geeft aan dat mijn bloeddruk acceptabel is maar nog altijd stijgende. Vergelijkend met het prille begin, mijn eigen bloeddruk die te laag is en nu, is het een enorme verschuiving. Dat de verpleging, klinisch verloskundigen en andere artsen hadden moeten luisteren naar mij en hadden moeten zien hoeveel hoger de bloeddruk al inmiddels is en er dus wel sprake van ernstige hypertensie is. Of ik nog een keer wil opnoemen waar ik klachten heb, zodra ze hoort over de pijn in mijn buik gaat ze hier dieper op in, of dit ook als een band gevoel is? eh ja inderdaad. Dat in combinatie met wat ik later begreep plotseling verergeren van de bloeduitslagen bij de pre-eclampsie maakte dat letterlijk alarmen afgingen.

Daar ging ik weer, niet te behappen dat er blijkbaar plotseling paniek uitbreekt. En waarom? Omdat de cijfertjes nu laten zien dat het inderdaad niet bepaald goed gaat? Omdat er een andere arts dienst heeft? Waarschijnlijk een combinatie van deze. De arts hoorde ik tekeer gaan op de gang, dat ze wel te laat had kunnen zijn. Ze sprak over een zorgelijke situatie nu ik bandenpijn en wazig zien had ontwikkeld. Bloed werd nu om de 1-2 uur gecontroleerd en er moest een infuus met magnesium worden gestart om insulten te voorkomen. Weer een woordenwisseling, hoe het in vredesnaam mogelijk was dat een jonge vrouw als ik met ernstige PE geen infuusnaald had..?! Door het vocht kregen ze deze er op de afdeling niet meer in. Met de lift naar de anesthesist om deze in te brengen. In de lift is een spiegel en ik schrik me rot. Dit ben ik niet..! Natuurlijk voel en zie ik het vocht in mijn handen, het missen van een zichtbare pols; een grote strakke massa is het maar mijn gezicht had ik niet gezien. De dokter die mij geen seconde uit het oog verliest verteld dat ik inmiddels 30 kg aan vocht ben aangekomen. 30 kg??!!!!! Als het 10 kg was had ik het wel gelooft maar 30?! Ja, ik ben dus ziek maar hoe ernstig, daar heb ik weinig benul van. Ik denk alleen maar doorzetten voor de kleine.

Uren later en nog steeds vrijwel continu de arts in de kamer. Haar collega later iets minder vaak maar zeker ieder uur, dan besef je echt wel; dit is geen routine verhaal, dit is foute boel. De laboranten krijgen geen bloed meer uit mijn arm, middels prikken in de vinger krijgen ze met moeite wat bloed uit mijn zieke lijf. Deze laat nog altijd zien dat het lichaam het moeilijk heeft. De situatie verergert en door de magnesium raak ik steeds meer van de wereld. Iets wat geen prettig gezicht moet zijn geweest voor mijn omgeving. Anesthesisten, artsen van de IC, ze zijn er allemaal.

De volgende dag hebben we een groei echo. Merkwaardig genoeg maakt de kleine het goed. Mijn lichaam geeft alles aan de kleine, gelukkig. Wat knap van moeder natuur. Doordat mijn lijf alle goede stoffen naar ons meisje geeft hebben ze twijfels hoelang mijn lijf dit nog volhoudt. Ze willen tot het uiterste rekken, er wordt gezegd dat mijn buik de beste couveuse is. De kinderarts twijfelt, dat de kleine met apparatuur ook goede kansen buiten de buik heeft. Wat fijn dat de kinderarts langs kwam. Wij aanstaande ouders hadden schrik maar ook veel verdriet. We wisten dat het eerder een kwestie van dagen dan weken was voor de kleine geboren zal worden. Een doel van 34 weken is niet de zwangerschapsduur die we in gedachte hadden. Zij vertelde de kansen van ons meisje en schetste de situatie zoals het zal zijn wanneer zij prematuur op de wereld komt. Inmiddels neemt een andere gynaecoloog de dienst over en geeft aan dat beide het tot een goed einde moeten brengen. Dat er niet puur naar de kleine moet worden gekeken ter opluchting van mijn moeder die aanwezig is. Inmiddels doen de nieren bar weinig en komt er ook nagenoeg geen urine. Maar mijn lichaam is sterk en dus besluit de dokter op basis van het laatste lab uitslag dat er nu nog niet ingegrepen wordt.

Dat de artsen er bovenop zitten en we snel op de OK zijn als het moet, dat het lab laat zien dat het nu stabiel slecht gaat en dat beloop verder afgewacht moet worden. Met die woorden worden mijn man en moeder weer naar huis gestuurd. Ik hoef niet uit te leggen wat voor doodsangst zij en mijn andere naasten doormaken. Het komt er dus op neer dat de artsen wachten tot het lichaam niet meer kan, ga daar maar aanstaan als familie en vrienden, om met dat gegeven te gaan slapen.

Zelf krijg ik van het prikken, de onrust, het verdriet, van dat alles niets mee. Ik ben beroerd, kapot en van de wereld. Dat de artsen vrijwel constant in de kamer zijn en witte jassen extra meenemen in de vorm van collega’s (ik blijk een leuk studie materiaal te zijn, een leermoment) krijg ik allemaal niet mee. Gelukkig maar, gold dit ook maar voor mijn omgeving. Het lot van je dochter, zus en vrouw uit handen geven aan de artsen en weten dat het elk moment mis kan gaan lijkt mij vreselijk. Er kunnen wel duizenden artsen in de kamer aanwezig zijn, ik zal er in hun geval ook niet gerust op zijn.

En zo gingen we weer een nacht in, een nacht die optimistisch begon maar uiteindelijk dramatische gevolgen heeft, hierover schrijf ik in een volgende blog.

(dit is een vervolg op blog: opname)

>> verder lezen: Adembenemend >>