Hoera, ons meisje is gecorrigeerd één jaar!! En wat laat ze letterlijk zien dat ze een grote meid is (geworden). Hoe het met de ontwikkeling gaat, lees je hieronder.
We zien steeds meer van ons meisje, haar karakter komt steeds duidelijker naar voren. Ik vindt dat zo’n bijzondere pure fase van haar ontwikkeling. 15 Augustus was de dag dat ze officieel één jaar was (gecorrigeerd één jaar). En ja, daar sta je als prematuur ouder bij stil, de uitgerekende datum zal denk ik altijd wel een onderdeel blijven in ons en wellicht ook haar verdere leven. Dat kan ook haast niet anders, zeker het eerste jaar worden alle metingen en motorische fases gecorrigeerd genoteerd en daarom kan je ook niet weglopen van die datum. Als je dat dan zal willen, in ons geval niet, wij zijn ons altijd bewust van deze datum, sterker nog het voelde ook meer als haar echte 1e verjaardag.
Het was wel een dubbele dag omdat dan toch nog duidelijker is hoeveel eerder ze geboren is. Dat ze toen pas één jaar had moeten worden. Dat gevoel komt met momenten nog omhoog zetten, zeker wanneer je een zwangere spreekt over de duur van haar zwangerschap of iemand in de omgeving die zwanger is, dan is het verschil tussen de 32 weken en de uiteindelijke bevalling ineens heel, heel groot. Het besef dat jou kleinetje er al was en dit kindje nog warm bij mama in de buik dobbert en groter wordt komt dan binnen.
Maar terug naar ons meisje, hoe doet ze het nu? Ze doet het heel goed, ze ontwikkeld zich ineens in sneltreinvaart. Zo is ze, geheel tegen de verwachtingen in gaan lopen, ja echt waar! Waar de ontwikkeling hiervoor enige zorgen gaf laat ze wederom zien hoe sterk ze is en dat als ze iets wil het voor elkaar bokst. Ze heeft dus maar kort gekropen en bekijkt de wereld nu op een andere manier. Eten blijft nog een dingetje, happen vindt ze lastig. Ze heeft een lipbandje wat happen en tandenpoetsen moeilijk maakt. Zacht eten gaat steeds beter, met de flessen erbij komt ze niets tekort.
Verder is en blijft ze een gevoelig meisje, het lijkt er soms op dat ze zelf geen raad weet met wat ze voelt. Op dat moment gaat ze hard huilen, gillen en is ze ontroostbaar. Het zal mij niet verbazen als zich dit over een tijdje uit in driftbuien. We moeten nog opletten en prikkels doseren maar volledig prikkels vermijden is ook niet nodig, ze luistert en kijkt bv wel liedjes op de tv maar niet lang achter elkaar en als we op pad zijn geweest houden we de dag erna rust. Ons meisje is extreem oplettend en neemt alles op, ze is net een spons, ze geniet van alles maar het is ook een valkuil omdat ze dan overprikkeld raakt.
Als ze iets wil gaat ze net zolang door tot het gelukt is. Mooi om te zien hoeveel kracht en doorzettingsvermogen ze nu al heeft. Dat in combinatie met haar eigen wil en kracht laat dan ook gelijkt zien hoe ze haar start overleefd heeft. Ook zijn er nog terugvallen en zijn we op de spoed post beland. In eerste instantie dachten we dat het toeval was maar inmiddels kunnen we concluderen dat als er een grote ontwikkeling plaats vindt ze ziek word. Dit is bijvoorbeeld voor de eerste stapjes of het doorkomen van haar kiezen, haar lichaam kan de energie op dat moment niet goed verdelen met als gevolg dat haar weerstand wegvalt en ze van het ene virus naar de ander gaat. We zijn weken aan het sukkelen geweest, plots zaten we ook nog in een hittegolf waardoor ze haar koorts niet kwijt kon en zaten we maar weer op de spoedpost. Verder doen haar darmen weer moeilijk en was het schrikken toen ze alleen maar wit slijm poepten. Ze had op dat moment gelukkig geen koorts waardoor de verdenking op darmziekten als de ziekte van Crohn laag is. Voor nu houd de dokter het op een nog niet volledig ontwikkelde cq spastische darm, afwachten maar hoe dit verder ontwikkeld.
Ons meisje houd verlatingsangst en wil de hele dag bij mij zijn en dan het liefste hangen. Zal dit met haar start (zonder mij) te maken hebben? Of is het puur haar karakter? Dat weten we niet, voor nu gun ik haar de rust en warmte en draag ik haar in de draagzak, slaapt ze op mijn borst en hoop ik dat het extreme hangerig zijn niet nog weken aanhoud.
Met alle liefde gun ik haar die warmte en leer ik haar in vertrouwde armen kennis maken met de rest van de wereld maar zwaar is het wel. Mijn hart wil zoveel voor haar maar mijn lichaam is soms zo op dat ik alleen maar huilen kan. Keer op keer over de grenzen heen gaan, geen rust kunnen pakken, korte nachten, allemaal ingrediënten voor pijn, misselijkheid, beroerd zijn…. welkom in de wereld van overprikkeling….
Maar ook de tranen van verdriet omdat het niet is wat ik wil voelen, ik wil niet het gevoel van falen voelen. Nog het falen van mijn lijf, nog het falen in het moederschap. De combinatie van herstellen van HELLP en moederschap is zo pittig, maar ik zal het voor geen goud willen missen. Haar geur en warmte, haar slanke armen om mij heen, ik zal echt niet zonder haar kunnen.
Ze brengt mij ligt in donkere dagen en geeft reden om door te gaan ook al kan ik haar soms achter het behang plakken
Zit er nog wel 24 uur in een dag? De uren, dagen, ze vliegen voor mijn neus voorbij en soms heb ik het idee dat ik geleefd wordt. En dat terwijl ik iedere minuut, nee seconde wil benutten – tijd- alles op wil slaan, bang om het anders te vergeten – tijd – je krijgt geen herkansing.
Fysiek gaat het beter, ik hoef niet meer zittend te douchen. Op de slechte dagen zet ik de douchestoel erin maar meestal kan ik het staand af. Voor wat betreft de andere haperingen heb ik mij er meer bij neergelegd. Oke soms nog wel aan piekeren met name in de nachten als zij net eindelijk slaapt. Ken je dat, dat je dan in je hoofd blijft zeggen; ik moet nu slapen… wat dan natuurlijk juist helemaal niet lukt… Ik ga zeker vooruit maar dan weer 2 stappen naar achter, soms heb ik rust in mijn hoofd maar vaker chaos. Iets te maken met dat ik meer wil en veel mis, denk dat het ook nog wel tijd nodig heeft voor ik hier rust in vindt. Mijn geheugen gaat de ene dag beter dan de andere keer.
Het leven gaat verder, ondanks dat de dagen omvliegen staat het voor mij ook stil. De dagen zijn vaak hetzelfde, ik heb geen wisseling in werkdagen en weekend, dat is raar, anders dan wat ik zo gewend was. Dames met wie ik tegelijk in verwachting was gaan voor een 2e kindje, beleving, veranderingen die voor ons nog niet aan de orde zijn.
Ons meisje doet het heel knap en ik probeer alle energie in haar te steken. Als er iets is wat ik van alles geleerd heb is het wel, niet achterom kijken, dus doe mijn best. Dat lukt vaak wel en pluk echt iedere dag maar gister was ik in het ziekenhuis en dat is altijd erg confronterend. Schrijven helpt mij en daar ga ik ook zeker mee door, het is goed dat jullie HELLP dames (ea geïnteresseerde) een eerlijke kijk in het leven na HELLP krijgen want ik hoor regelmatig dat daar behoefte voor is. Zoals je hebt gelezen worstel ik ook met vragen of ideeën maar laat ze ook toe, het mag, je hebt als een beer gevochten voor je leven, dat zet je ook anders in het leven.
De bovenstaande afbeelding zegt eigenlijk alles al en geeft mij kracht, hoop jullie ook
