Opname

Maandag 19 juni een dag als zovelen, ”even” naar de afdeling verloskunde voor een controle CTG en om urine in te leveren om de hoeveelheid eiwit te bepalen. Met het opstaan moest ik nog denken aan de docent van zwangerschapsyoga die deed alsof het om een ingegroeide teennagel ging. Bij de allereerste urine controle was er direct eiwit te vinden (“2++”) en dit was niet direct reden tot paniek maar het werd wel serieus genomen; verdere onderzoeken werden ingezet.
Uiteraard maakte mijn man en ik ons hier wel zorgen over en bij de rondvraag tijdens de yoga les hebben we dit aangegeven.
Echter reageerde zij erg lakoniek, dat de artsen vaak maar paniek rond zaaien en dat het gewoon een blaasontsteking zou zijn.

Dus vertrok ik een week later (die bewuste maandag) in het bijzijn van mijn moeder en een potje met urine naar het ziekenhuis.
Daar kwam ik weer aan het vertrouwde CTG apparaat te liggen, jaja ik had zelfs eigen CTG banden gezien de regelmatige controles van de kleine meid (hoera).
Het was erg druk op de afdeling dus dat ik langer dan normaal aan het CTG apparaat lag vond ik niet vreemd, ik vond het ook wel fijn om haar hartslag weer te horen. Tijdens de dienstwisseling moest ik wederom urine inleveren, toen het voor de derde maal gevraagd werd vond ik het wel vreemd worden.
Toen de verpleegkundige me nog een aantal vragen ging stellen over mijn gezondheid begon ik argwaan te krijgen. En daar kwamen ze dan; een verloskundige, gynaecoloog en verpleegkundige met een ernstig gezicht.
Foutenboel stond met hoofdletters op hun voorhoofd geschreven.
De gynaecoloog vroeg of ik al op de hoogte was van de reden dat ik zoveel controles kreeg want het stond niet letterlijk in mijn dossier. Maar ja, ik had inderdaad door dat er sprake van zwangerschapsvergiftiging / Pre-eclampsie was en gezien de reacties dat ik niet de mazzel had dat dit mee viel. Mijn moeder had direct door; die gaat niet naar huis. Zelf had ik dat niet direct in de gaten, ja dat ik nog vaker controles moest krijgen maar niet dat ze me direct gingen houden.
Een klap in mijn gezicht was het! Tussen weten en echt weten hoe de vork in de steel zit, is nog een wereld van verschil.

Nu kwam het idee van eerder bevallen ineens eens stuk dichterbij en vooral de schrik en verdriet van het verloop van een zo gewenste zwangerschap.
Waarom? Een vraag die natuurlijk niet te beantwoorden was.
Mijn meisje was ondertussen als vanouds duidelijk te voelen en (gelukkig!) ook in een goede conditie, dat is het belangrijkste, daar doe je alles voor dus als ik moet blijven doe ik dat!
Een uur later lag ik verslagen in bed, ik ziek? Hebben ze echt de goede patient voor zich?
Ja, dat ik veel vocht vast hield dat wist ik maar had de dokter niet gezegd dat dat normaal was, zeker gezien de temperatuur buiten?
En ja, ik ben inderdaad een stuk moeier sinds ik het tweede trimester ingegaan ben, maar met wat meer rust kom ik er wel. Hoofdpijn? tja, dat heeft iedereen wel eens toch? En de misselijkheid? Die is nooit weggeweest, waardoor vreetbuiten mij gespaard blijven, iets waar ik alleen maar blij mee kon zijn volgens de dokter.
Ik was alleen maar bezig met de kleine meid, als zij het maar goed heeft, laat het alsjeblieft goed gaan deze keer.

Vanaf het prille begin was ik alsmaar aan het braken en misselijk. Hierdoor uiteindelijk 10 kg afgevallen. Ondanks dat klachten bleven was ik plotseling 5kg aangekomen. Binnen 24uur weer 4 erbij! Direct gebeld, eerste CTG werdt een feit. Conclusie was dat lichaam het afgevallen gewicht compenseerde, niets loos dus. Ondertussen liet mijn bloeddruk een stijgende lijn zien, aanvankelijk te laag (zoals altijd bij mij) maar geleidelijk aan normaal. Wat afgedaan werd als logisch en vaak gezien word. Tussendoor geweest voor een ijzerinfuus en extra CTG bij een plotseling heel rustig – stil meisje. De arts heeft me ook nog een keer van een weekend weg, laten komen voor een CTG omdat de 24uur urine teveel eiwit liet zien. Maar omdat het CTG goed was, werd het een afwachtend beleid en zodoende moest ik 3 keer per week komen.

Toen mijn man later die dag arriveerde zag ik de angst in zijn ogen, de angst die ik eerder ook bij mijn moeder had gezien.
Ik stelde hem gerust voor zover als ik dat kon, ik voelde mij goed, ik had geen andere klachten en we waren in goede handen.
De dokter had zelfs gezegd dat ik als alles stabiel bleef in de loop van de week weer naar huis kon.

Netjes spaarde ik alle urine op voor een 24uur meting van het eitwit gehalte, iets onrustig en met gevoel van onwerkelijkheid sliep ik na genoten te hebben van de koprollen in mijn buik rustig in.
” Niet piekeren, alles komt goed, zij is sterk, geloven in de kleine meid is wat ik doen moet”.

>> verder lezen: Wisselend beleid – Foute boel – Luisteren ze wel? >>