Niet meer na het ontbijt in de auto. Geen collega’s om mee te praten. Ik zit thuis, ongepland ben ik alle dagen thuis. Ja, ik ben een thuisblijfmoeder.
Als kind wist ik al, ik wil heel graag moeder worden. Toen kon ik onmogelijk bedenken dat dit een worsteling met mijzelf zal worden. Ik heb lang en hard gewerkt voor mijn studie en met veel plezier in de zorg gewerkt. Ik vond het heerlijk en had het zo graag tot mijn oude dag gedaan. Ik heb vaak gedacht hoe ga ik dat doen als ik kinderen (mag) krijgen? Ik wist in ieder geval dat ik dan minder zal gaan werken omdat ik er wil zijn voor ze thuis. Maar hier volledig mee stoppen? De zorg is het mooiste vak die er is en ik kon mij niet voorstellen dat ik hier helemaal mee zal stoppen. Zal ik het dan niet missen? Zal ik het gevoel missen of de kennis verliezen waardoor ik niet meer terug kan?
Gek kon ik mijzelf hiermee maken maar uiteindelijk is het geen keuze geworden. Ik had helemaal niets te kiezen, ik zat ineens op een niet gekozen afslag van de snelweg. HELLP het maakt zoveel meer kapot dan dat er bekend over is. Het HELLP syndroom heeft veel verwoest, lichamelijk; met de hersenbloeding maar ook sociaal en daarmee geestelijk. Ik ben volledig afgekeurd, er is geen verwachting op verbetering, ik ben niet in staat om mijn werk te hervatten. En dat doet pijn, veel pijn. Plotseling is het afgelopen met de vertrouwde werkomgeving en gezichten. Het lijkt wel alsof iedereen op straat onderweg naar zijn werk is behalve ik. Het is alsof een deel van je identiteit verdwijnt en wat moet je nou zeggen op de vraag wat je doet. En dan zijn er nog de mensen die mopperen, mopperen over naar het werk moeten en dan denk ik wees blij dat je nog kan werken. Maar waarschijnlijk verandert dat gevoel pas als je er zelf voor staat. De pijn, het gemis, dat kan mij plotseling overvallen en dan blijven de tranen rollen.
Maar op de dagen dat ik er verdriet om heb vraag ik mij ook af waarom het mij zo raakt. Want nu kan ik tenminste volledig voor ons meisje zorgen en dat is toch wat ik vroeger altijd heb gewild. Als ik naar mijn meisje kijk, als ik haar zie lachen en ja zelf als ze huilt dan denk ik hoe zwaar ik het zou hebben als ik haar naar de opvang zal moeten brengen. Hoe erg ik het zou vinden als ik haar moet missen, ik voel mij namelijk niet compleet zonder haar. Ja, zo’n moeder ben ik dus geworden. De moeder die belachelijk word gemaakt, voor gek word verklaard en zelfs ongezond wordt genoemd omdat ik het oke vindt om de hele dag met mijn meisje in de weer te zijn en dus niet te werken. Een thuisblijfmoeder dat ben ik en dat doe ik met liefde voor ons meisje. Maar ben ik ooit klaar voor de neerbuigende opmerkingen van anderen zodra ze horen dat je niet werkt. Het zou ongezond voor mijn kind zijn, ze zou de opvang nodig moeten hebben om te leren spelen, het zou voor mijn meisje niet gezond wezen om 24/7 bij haar moeder te zitten. Je bent direct lui, zeker als je er ook nog eens geen cursus of hobby bij volgt maar ook vinden ze je dom, is het een domme keuze om voor je kind te zorgen? Is het dom om de hele dag liefde te geven aan je eigen kind? Of is het juist veel natuurlijker en gezonder? Ik kan een stabiel thuis geven en die is niet afhankelijk van het tijdstip, ik ben thuis voor haar, een veilige haven die niet verdwijnt.
Ik kan nu al op kijken tegen de opmerkingen die ik zal krijgen als ze naar school gaat. Nog meer meningen van moeders die vinden dat zij het beter doen. Constateren dat ik geen volwassen gesprek gevoerd heb in de afgelopen 4 jaar en nog meer van dat gezeur. Maar ze weten je maar al te goed te vinden als ze oppas nodig hebben, al neem ik mij zeker voor niet alle kinderen van de school onder mijn hoede te nemen. Maar voorlopig zitten we daar nog niet, laten we de zorgen nog maar even parkeren.
Momenteel hou ik mij bezig om ons meisje in slaap te krijgen in de nacht. Het is nu even een drama. Aangezien ik thuisblijfmoeder ben komt dit sowieso op mij neer, hij moet tenslotte de volgende dag weer werken. Ik zeg eerlijk dat ik er niet altijd blij mee ben, ik zit ook niet bepaald de hele dag stil en kamp nog met de nasleep van het HELLP syndroom. Slapelozen nachten dragen hier niet bepaald aan bij.
Mijn vrienden zijn allemaal overdag aan het werk, dat maakt het extra confronterend en hierdoor kan ik mij ook alleen voelen. Maar als ik iets heb geleerd van alles dan is het dat ik dankbaar moet zijn. Wanneer je letterlijk de dood in de ogen hebt gekeken dan besef je maar al te goed wat er echt belangrijk is. En dat, dat is ons knappe meisje. Zij maakt het elke dag weer waard om op te staan en door te gaan en ach wat maakt het dan uit wat andere moeders ervan vinden, de onvoorwaardelijke liefde tussen moeder en dochter is veel belangrijker.
