Ken je dat gevoel? Het ervaren van een achtbaan aan emoties, het jezelf net op de been kunnen houden en dat er dan een tornado in je huiskamer raast? De ellende dat zich kraambezoek noemt, ja dat zal je zomaar overkomen als HELLP mama.
Vanaf de komst van Jazz – Lynn het aandringen om op bezoek te komen. Weer uitleggen, jezelf verdedigen, het houd nooit op. Ik heb hier eerder al een stuk over geschreven. Er komt een dag dat je kleine kanjer mee naar huis mag, wow! Zooooo’n mooi moment. Erg jammer dat er niet begrepen word dat je dat graag met je gezin wil doorbrengen, ein-de-lijk samen thuis. Daar heb je naar uitgekeken en daar heb je, vind ik, meer dan recht op.
Uiteindelijk ga je bezoek ontvangen, het is tenslotte ook logisch dat ze kennis willen maken. Mijn man was toe aan bezoek, hij had het nodig en vond het ook heerlijk. Bij mij ging het dramatisch, waar moet ik beginnen?
Ik heb het als een verschrikking ervaren, keer op keer, achteraf gezien was ik er natuurlijk ook helemaal nog niet klaar voor. Mijn man heeft de nachtmerrie van elke echtgenoot en (aanstaande) vader voor zijn ogen zien afspelen. Hij zat er middenin en het was vreselijk voor hem, elke dag het afvragen of ze er de dag erna nog wel zouden zijn. Het afvragen of je na 2 jaar huwelijk als weduwnaar door het leven gaat. Of je je dochter mee naar huis mag nemen of dat je afscheid van haar moet nemen? Het was een verschikking voor hem maar op het moment dat we beide thuis kwamen viel er bij hem een last van zich af.
Natuurlijk was daar de angst die de prematuriteit met zich mee brengt en de angst over mijn gezondheid maar hij was toe aan bezoek. Voor hem was het goed om afleiding te hebben, door te gaan, leven. Bij mij was dit het tegenovergestelde, ik stond nog stil, voor mijn gevoel geen stap gezet sinds dat ik opgenomen was, ik moest alles nog ervaren, hij was al aan zijn tweede ronde begonnen. Inmiddels weet ik dat dit volstrekt normaal is, ik ging hierdoor erg twijfelen aan mezelf. Maar ik weet nu dat mannen en vrouwen dit totaal anders verwerken. En dat is natuurlijk niet erg, maar wel goed om te beseffen dat wat de één goed doet niet voor de ander geldt, het verschil tussen man en vrouw, erg generaliserend dat besef ik maar wel helder zo lijkt mij.
Begrijp mij goed, het anders verwerken is geen probleem, ik wil bij deze voor andere HELLP vrouwen duidelijk maken dat je nog niet zover hoeft te zijn als je partner, dat je wel moet blijven communiceren maar niet in dezelfde maat hoeft te lopen. Je mag, beter gezegd moet, op de rem trappen, zodra het begint te rollen is er namelijk geen houden meer aan. Herkenbaar?
Voor je het weet zet je koffie en de hapjes klaar om bezoek te ontvangen, zonder daar bij na te denken, zonder enige emotie. Ondertussen steeds afwegen hoe gaat het met Jazz, waar zit ze met haar prikkels, wat kan ik doen om haar rust te geven. Wat ik niet doe is kijken naar mezelf, wat kan ik eigenlijk aan? Het antwoord is namelijk heel simpel; niets. Ik heb het hier overigens niet over bezoek van je ouders, broers, zussen ect. maar de groep die verder van je af staat. Het – niet in bed blijven liggen in pyjama – bezoek.
Ik ben nog niet geland zal ik maar zeggen, mijn hoofd zit vol met donsveren. Mijn geheugen is zeer beperkt, korte termijn nagenoeg niet aanwezig, en hierdoor vergeet ik continue wat ik ging doen wat veel angst tot gevolg heeft. Jazz, mijn alles, wat er nu gebeurt dat weet ik wel maar hoe komt het dat ik van haar eerste week niets weet? Een gapend gat wat er niet hoort te zitten, dat is frustrerend, verdrietig en boos ben ik daar om. Ik snap het niet, ik snap veel niet, wat is er allemaal gebeurd? Ja, dat ene dat weet ik wel ja, dat moment waarop ik op het randje van de dood balanceerde en juist dat moment dat herhaalt zich voor mijn ogen, als ik ga slapen, als ik Jazz zie, als ik praten hoor over haar geboorte is dat mijn beeld. Ik voel me een ander mens, herken mezelf niet, voel me vertraagd, alsof ik er niet helemaal ben en ben moe, zo vreselijk moe.
Heb je een beeld kunnen vormen van de chaos? Zie vervolgens maar eens voor je dat er een uitzinnige vriend voor de deur staat die je via, via kent. Druk, lollig en aan een lekker pilsje. Oh ja er word gekeken in de wieg en mijn man vertelt het e.e.a. Kortsluiting in mijn geheugen bij mij, wat komt hij doen? Wat is de bedoeling? Wat moet ik doen? Angst, geen idee wat er de afgelopen secondes is gebeurd. Er word rustig verteld dat hij langs komt voor Jazz en ze gaan verder maar ik zie de blik, ik word aangekeken alsof ik van een andere planeet kom en eigenlijk voel ik mij ook zo. Ik heb cadeau papier in mijn handen maar weet niet hoe ik daaraan kom, ik weet het gewoon niet en daar komen weer de bekende tranen. De tranen van ellende, balen, verdriet, woede, chaos en kortsluiting. Er word verteld dat Jazz nu lekker thuis is, dat het een pittige, onzekere tijd geweest is… Ja, ik was bijna dood, het ging niet goed, de dokters waren zelfs in paniek – daar is de maar al te goed kennende zee aan tranen. Ik kan er niet over praten, de gedachte er aan alleen al geeft tranen die niet stoppen kunnen. Nee het bezoek was niet goed voor mij.
Maar we zijn er nog niet. Waar ik / wij dachten te weten dat het mij moeilijk af gaat door mijn lichamelijke gevolgen, conditie en het feit dat mijn verwerking nog moet beginnen is daar een factor B; koetjes en kalfjes. Ik zal proberen uit te leggen wat ik hiermee bedoel. Als je wereld nog zo klein is dat je niet verder denkt dan aan Jazz, dat de wereld om je heen er eigenlijk niet toe doet dan ben je net zover als ik. Als er dan gesproken word over koetjes en kalfjes dan knalt dat binnen, als je alles op alles zet om even bezoek te ontvangen en er vervolgens druk gelachen word over een tv-programma, het weer, vrienden van vrienden dan schuurt dat op je ziel. Op het kleine lampje van binnen wat brand en zich wapent voor de storm.
Ze willen graag langs komen want ze zijn zo geïnteresseerd, nou ja oke denk je dan, het is lief bedoeld. Vervolgens word er welgeteld 2 sec aandacht aan Jazz geschonken en breekt er daarna een vrijdag avond / verjaardag sfeer uit. Dat kleine lampje van binnen dat de koers probeert te houden heeft het daar dan heel moeilijk mee. Het botst op alle vlakken met mijn gevoelsleven op dat moment. Als eten en drinken al teveel is dan zijn dit soort bezoekjes nog even niet aan de orde zou ik willen zeggen als tip aan andere HELLP vrouwen. Onthoud dat er waarschijnlijk nog meer van dit soort bezoekjes komen, als er één geweest is volgen er immers nog veel meer.
Het bezoek bleek ook veel te zwaar voor de kleine Jazz en mij, we hebben de zeilen daarom bij moeten stellen. Maar eerst flink tegen de muur aangelopen waardoor het toch gekoppeld staat aan mijn kraamperiode ervaring. Wat overigens in de mening van het bezoek niet zo mag heten aangezien Jazz al 3 maanden is. Houd alsjeblieft rekening met dit soort bezoekjes, licht bezoek van te voren in, wees duidelijk en consequent en houd het vooral kort. Overprikkelende kleine en vrouw is ook het gevolg voor de partner als hier niet goed over nagedacht word.
Mijn lieve knappe Jazzy, als jij huilt huil ik mee. We zijn zo verbonden met elkaar, wat is moederliefde een prachtig gevoel, niets mooiers op de wereld en zelfs in de heet van de strijd want zo voelde het vaak met ons kraambezoek, vinden wij rust bij elkaar.
