Je denkt misschien dat je wat moet zeggen. Je denkt misschien dat je me moet opvrolijken. Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten. Je denkt misschien dat je moet troosten en adviseren.
Wat ik vraag is dit; wil je nog eens en nog eens luisteren naar mijn verhaal, naar wat ik voel en denk. Je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken, mij tijd te geven.
Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen, maar als het kan, slechts te aanvaarden zoals het voor mij voelt. Je luisterende aanwezigheid, zal mijn dag anders maken.
uit het boek – geen roze wolk
