Het moment waarvan je nooit hoopt dat het gebeurt, gebeurt toch… Wat een nachtmerrie maar het is waar. Vroeg in de ochtend gaat de telefoon, laat het niet het ziekenhuis zijn gaat constant door ons hoofd maar ik zie het aan zijn gezicht, Jazz… het gaat niet goed, nee dat mag niet, zeg het alsjeblieft zeg; het is niet waar.
Rijd rustig en voorzichtig zegt de kinderarts, kan dat? Is er iemand die dat zal kunnen? Nog nooit zo snel bij de liften gearriveerd. Op zaal stond het vol met artsen, de couveuse was niet eens te zien. Wat me nog helder voor de geest staat is het geluid, een harde ruis, waar komt het vandaan denk ik enkele secondes. Maar dan zie ik het, het is een beademingsslang die richting ons meisje gaat.
De kinderarts verteld van alles maar dit gaat volledig langs ons heen. Ik zie alleen ons meisje en ik zie zelf ook dat het niet goed gaat. Ze ziet bleek, haar borst gaat snel en oppervlakkig op en neer, huilen is het enige wat ik kan. Veel en hard huilen. Ik kan niet omschrijven hoeveel pijn het doet om je – alles – zo te moeten zien lijden. Er is geen erger gevoel dan de wandhoop, woede, verdriet – het verscheurende gevoel – wat je tot het diepste raakt. Mijn man hoor ik huilen en hard ook. De kinderarts laat ons eventjes alleen en komt daarna weer bij ons (nog altijd huilend) terug. Ik zie Jazz-Lynn haar oogje heel even opendoen en gelijk voel ik mij schuldig dat ik hier zo sta te huilen. Ze is een vechter dat weet ik toch..? Half lachend en huilend zeg ik tegen haar en mijn man, ”nou daar staan je ouders dan, huilend bij je couveuse”.
De kinderarts slaat een arm om ons heen en vraagt te gaan zitten. We blijven bij haar, we willen niet naar een andere kamer. Dat snapt ze, het is geen enkel probleem. Nu merkt mijn man op dat de ouders van het kindje naast Jazz er niet zijn. Ze ziet zijn vragende blik. Ze heeft de ouders gevraagd om weg te gaan omdat wij eraan kwamen. Weken later horen we van de ouders dat ze zo vreselijk geschrokken waren, dat het confronterend en moeilijk voor hun was en dat ze daarom gelijk weggegaan waren.
De kinderarts verteld dat het infuus in Jazz haar voetje is gaan ontsteken (wederom). Alleen dit keer zijn ze er pas achter gekomen omdat ze achteruit ging. In de nacht merkte ze al dat ze sneller ging ademen en minder reageerde. Vroeg in de ochtend ziet de verpleegkundige die nachtdienst heeft dat ze hoge koorts heeft en vlak daarna stopt ze met ademen… Nadat ze haar ademhaling ondersteund hebben is ze weer stabiel, maar de situatie is zorgelijk vandaar dat wij gebeld zijn. Wat een wereld van verschil met de avond ervoor. En zo gaat het als je kindje te vroeg op de wereld komt. Plotseling verandert alles waardoor je in een achtbaan van emoties zit. Haar luiers worden voorlopig even niet verschoond, door die prikkel word ze namelijk instabiel, alle alarmen gaan dan af. De arts legt uit dat het ademen voor Jazz teveel energie kost, dat dat nu niet lukt. Daarom krijgt ze hulp maar omdat ze zo zwak is reageert ze te heftig op alle prikkels / aanrakingen. Wij mogen in de kamer blijven en tegen haar praten maar aanraken mag dus niet. Wetende dat je meisje het zo zwaar heeft en haar niet vast mogen / kunnen houden, is vreselijk.
Omdat haar maagje geen sondevoeding verdraagt krijgt ze al een tijd TPV voeding via een infuus. Dit keer zat hij in haar voetje en met een hoop verband vastgemaakt. Nadat de verpleging haar weer stabiel hadden gekregen, is het verband eraf gehaald. Pas op dat moment, die bewuste ochtend zien ze dat het infuus is gaan ontsteken. Haar voetje is vuurrood en dik maar vooral heel warm. Het doet mij veel verdriet om te horen dat het zo erg was gaan ontsteken. Wat moet ze daar last van hebben gehad, zo zielig, arme kleine meid. Mijn meisje had pijn, zal niet hebben begrepen wat er aan de hand is, wat is het moeilijk dat ze dit niet zelf aan kan geven. Je bent zo afhankelijk van anderen, dat de verpleging haar in de gaten houd, hun hebben letterlijk haar leven in handen. Doordat het infuus achteraf al de hele nacht aan het ontsteken was, zitten er bacteriën in de bloedbaan en heeft ze een bloedvergiftiging. Sepsis noemde de arts het. De behandeling bestaat uit antibiotica, diverse soorten zijn er direct gestart. Het is nu afwachten, wachten of en wanneer de antibiotica aan zal slaan. Wat was het vreselijk om ook nog eens af te moeten wachten. Machteloos, niets wat wij kunnen doen…
Gelukkig knapt ons meisje op, wat een opluchting was dat…! Jeetje wat had zij ons laten schrikken.
Dan is een paar dagen later daar het moment dat wij bij haar staan, zij heeft op dat moment alleen nog een zuurstof bril om de ademhaling te ondersteunen, als wij zien dat haar lippen blauw kleuren en vervolgens het alarm luid klinkt. De verpleegkundige staat met twee tellen op zaal, we zien dat ze met een ballon wordt ”bijgeblazen”. Bijgeblazen ook weer een term waarmee je zeer bekend word tijdens de onzekere weken dat je – alles – aan moet sterken en groeien in de couveuse. De dagen erna laat ze op en af een dip in haar saturatie (zuurstofgehalte) zien. De eerste dagen moet ze veel geholpen worden, het zo genoemde bijblazen.
Het gaat beter en de zuurstof mag gestopt worden, na 24 uur toch weer dipjes in haar saturatie. Ze gaan haar zelf de kans geven dit te corrigeren, ze krijgt 30 seconden, wat duren die lang…! We mogen onder haar voetje wrijven als we zien dat haar ademhaling teveel zakt en de saturatie daalt, soms helpt het maar vaak nog niet en krijgt ze de ballon en wordt ze bijgeblazen. Gelukkig kan ze het een paar dagen later zelf corrigeren, na 10-19 seconden zien we haar weer goed ademen en kleurt ze mooi roze. Hoewel het eindeloos lijkt te duren hoor! We moeten vertrouwen hebben dat Jazz het zelf kan corrigeren en de angst wat laten varen. Op dat moment is ze een paar weken na de periode van haar sepsis, ze is sterker en haar longen rijper. Ze laat nog wel wat dipjes zien maar die kan ze zelf corrigeren, de ballon die zijn werk goed gedaan heeft en waar we natuurlijk dankbaar voor zijn,mag ook uit de couveuse. Mooie herinnering, het is weer een stapje dichterbij, het naar huis gaan.
Haar longen blijft één van haar zwakke plekken, waarschijnlijk mede doordat ze zo ziek is geworden (septisch) aldus de arts.
Herkenbaar? Is jou dag ook gevuld geweest met het afwachten of er nog dipjes zijn? Gaat jou hartslag ook nog altijd omhoog als vroeg in de ochtend de telefoon gaat?
