Adembenemend

Wat duren de nachten lang en wat zijn ze stil, ik pieker en vraag me af hoe de kleine het maakt. Ik voel me namelijk beroerd, alles doet mij zeer en ik wordt steeds kortademiger. Van de zuster krijg ik weer wat pijnstillers waarop ik weg zak.

Dan word ik plotseling hondsberoerd wakker, het blijkt pas 5 uur te zijn. Benauwd met een hoofdletter D, ik krijg geen lucht. In een helder moment besluit ik mijn kussens over het plankje van mijn nachtkastje te leggen en ga hier overheen hangen. Mijn rug gaat steeds meer pijn doen, stom genoeg denk ik van het liggen. Mijn buik doet zo’n pijn, er komt steeds meer spanning op te staan. Achteraf weet ik heel goed dat hier het keerpunt was en dat het niet langer kon. Maar op dat moment was ik mij hier totaal niet van bewust. Ik wist heel goed dat ik mij benauwd voelde, pijn had, duizelig was, nauwelijks zicht had maar vooral de angst is mij bijgebleven. Wat een pijn had ik, nog nooit zoveel pijn in combinatie met benauwdheid gehad, enkele min dacht ik dit gaat niet goed, ik was bang, bang om alleen dood te gaan, hier in deze kamer in de stille nacht maar vooral angst om de kleine meid te verliezen, ze moet nog niet geboren worden, volhouden dat moet ik doen, elke min langer in de buik is er één meer. De angst is nu ik dit schrijf alweer 8 maanden geleden maar wanneer ik aan haar geboorte denk zie ik het nog zo voor mij. Verdrietig genoeg ben ik veel van deze periode kwijt, maar de angst in deze stille nacht is één van de weinige herinneringen die ik nog heb.

Ik word steeds benauwder en denk ik moet op de bel drukken maar ik kan het niet opbrengen. Ik voel me veel te beroerd tot de kleine meid van zich laat horen, zij brengt mij terug in het hier en nu en ik druk op de bel. De zuster ziet mij naar adem snakken en komt naast mij zitten, haar collega is al medicatie gaan halen tegen de benauwdheid, de zuster zegt vragend tegen mij ”hoelang zal jij nog zwanger zijn?” Waarop ik ondanks alles antwoord; hopelijk heel lang. De zuster geeft aan dat mijn lijf het zwaar heeft, dat ik het zwanger zijn wel zal kunnen vervloeken. Ik geef aan dat ik nog steeds zo dankbaar ben, ondanks hoe ik mij nu voel, we hebben er zo voor geknokt en doen dit nog, we doen dit samen. De andere zuster kijkt mij met een vertederende blik aan en zegt dat ze mij dapper vindt, na de hartslag van de kleine gehoord te hebben val ik weg.

In mijn volgende herinnering zie ik een zoveelste delegatie witte jassen rond mijn bed. Ik voel mij op dat moment beter. De dokter verteld dat ze niet langer kunnen afwachten, mijn meisje zal geboren moeten gaan worden. De grond zakt onder mijn voeten weg, volg ongeloof en verdriet maar mijn meisje krijgt hier niets van mee, zij plonst er nog vrolijk op los. De dokter zegt dat het voor haar ook te gevaarlijk wordt om te blijven zitten. Ze is nu buiten mijn buik beter af. Ik barst in tranen uit, ik voel me schuldig. Waarom?Waarom komt ze al met 32 weken op de wereld? De zuster van vroeg in de ochtend is er nog en komt bij mij zitten. Ze zegt dat ze eerder nog vroeg, hoelang het zal duren, dat ze toen al wist dat gaat geen uren meer duren. Terwijl ik huil slaat zij een arm om mij heen. Ze zegt dat ik het niet hoef te zeggen. Dat ze weet dat ik boos ben op mijn lijf en dat het als falen voeld. De zuster zegt dat ik er echt niets aan kan doen, dat ik het goed gedaan heb, geen seconde geklaagd terwijl daar alle rede toe is, dat ik boos en verdrietig mag zijn want het is ook verrekte klote maar dat ik nog even sterk moet blijven en volhouden. Dat beloof ik.

Doordat de CTG goed is en ik mij ook beter voel met de medicatie besluiten ze dat ze mij gaan inleiden en proberen de bevalling op een natuurlijke weg te laten plaats vinden, dit is nl een stuk gezonder voor de kleine meid. Het bloedprikken wordt wel vaker dan een keer per uur herhaald voor de zekerheid. Verder komen de zusters, arts en verloskundige nog vaker binnenlopen omdat naar wat ik later begreep er al vocht rond mijn longen en lever zat en de bloeduitslagen hard achteruit gaan. Ik heb mijn man gebeld en verteld dat de kleine vandaag geboren zal worden. Hij heeft net als mijn familieleden grote vraagtekens bij het inleiden. Ze vinden het te link, waarom nog langer wachten? Straks is het te laat..?! Ook geloven ze niet dat mijn lijf die toch echt uitgeput raakt nog in staat is om te bevallen.

De arts wil nog het een en ander onderzoeken voordat de inleiding van start gaat, ondertussen krijg ik wat te eten en arriveert mijn zus die gekomen is om mijn man en mij bij te staan. Ik lig wat beduusd in bed, de zuster zegt dat ik heel erg ziek ben maar dat ik dat niet door heb, dat het besef later komt en dat ze alles voor mij in een schrift schrijven voor later.

Wederom loopt het anders dan verwacht en gehoopt. Mijn lijf stopt ermee, HELLP syndroom is plotseling een feit waardoor ingrijpen vereist is en het haasten naar de OK is, meer hierover in mijn volgende blog.

(dit is een vervolg op blog: Wisselend beleid – Foute boel – Luisteren ze wel?)

>> verder lezen: Laat me maar… >>