Ik weet het niet….
Dat is eigenlijk het antwoord op deze vraag.
Naar aanleiding van de 3e verjaardag van onze dochter en de uitslagen uit Maastricht wordt deze vraag gesteld. En ik snap het ook wel, het ideaalbeeld is nou eenmaal een gezin met minimaal 2 kinderen. Maar pijn doet het wel. Zeker aangezien zwanger worden voor ons niet vanzelfsprekend bleek, en wij van fase 1 naar de volgende stappen vlogen in het ziekenhuis om onze grootste wens te kunnen vervullen. Daarbij hebben we eigenlijk al 2 kinderen, we verloren ons eerste kindje na 10 weken zwangerschap, ze heeft geleefd, soms komt het uit het niets omhoog omdat ze vergeten wordt, en ook dat snap ik wel, ze is immers niet geboren en begraven maar toch, ik ben haar moeder ook.
Zou ik nog een keer moeder willen worden? Ja, dolgraag! Ik heb altijd veel kinderen gewild.
Durf ik nog een zwangerschap aan? Ik weet het niet. De kans dat we dit keer wel spontaan zwanger worden is nagenoeg 0 wat betekend dat we weer het traject met hormonen en injecties in zullen gaan. Met een rondlopende peuter zal dat zwaarder worden dan de vorige keren maar als er garanties aan zaten zou ik het zo doen. Mijn man heeft wel eens stellig gezegd; ik doe het alleen als ik zeker weet dat je niet dood gaat. En dat is natuurlijk het grote punt, los van wel of geen vertrouwen weten we maar al te goed dat het een totaal onvoorspelbare complicatie is, dat we beiden tot het randje gegaan zijn omdat het toch veel ernstiger was dan gehoopt. In Maastricht werdt het niet letterlijk gezegd , ze willen de beslissing bij jezelf houden maar “niet erg verstandig” zegt misschien wel genoeg. Een paar maanden terug zat ik bij mijn cardioloog, medicatie opgehoogd en daar viel het woord kinderwens, zij benoemde dat ze dat dan wel een erg spannende zwangerschap zou vinden. En raadde het dan ook af.
Ik wil mijn man natuurlijk niet alleen achterlaten, hem alleen de zorg laten dragen over 2 kinderen. Maar vooral is het mijn dochter waardoor ik grote twijfel heb. Als zij zonder moeder zal opgroeien omdat ik / wij perse nog een kind willen, dan zou dat super egoïstisch zijn. In tegenstelling tot de vorige keren heb ik nu een kind om voor te zorgen, ik ben verantwoordelijk voor haar. En ook voor het zo gewenste kindje, hoe zou ik mij niet gaan voelen als zij door de vroeggeboorte wel levenslange zorg / beperkingen overhoud? Zal ik mij dan niet schuldig voelen dat ik haar op de wereld heb gezet? Dat zij door onze kinderwens een liggend van andere afhankelijk bestaan ophoud. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik vindt dat deze kinderen geen leven waard vindt. Dat vindt ik wel, wij zouden ons kind houden en zeker van houden. Maar dat neemt niet weg dat er meer zorgen bij komen, hoe moet het als ik er niet meer ben? Je leven staat op zijn kop, mijn oudere kind zal zich aan moeten passen en wat als ik het niet overleef en mijn man de zorg alleen zou moeten dragen? Dat kan toch niet. Wat zeker is, is dat ons gezinsdynamiek totaal zal veranderen, met meer zorgen, ook financieel. Vindt je het gek dat ik mij daar zorgen om kan maken?
Het voelt ook een beetje alsof ik niet dankbaar ben, alsof onze dochter niet genoeg is. En dat terwijl zij zo geweldig is! Zij leeft voor 3 zeg ik wel eens en wij zijn zo één geheel. Meer dan dankbaar en super trots zijn wij op haar, dat zij onze wens heeft uit laten komen. Het had ook anders af kunnen lopen, helaas zie ik in mijn vriendenkring ook wensouders die hun droom hebben moeten loslaten en zij zouden natuurlijk alles overhebben voor 1 (levend) kind en zo is het!
Maar aan de andere kant zijn er ook de confrontaties, foto’s van gezinnen met 2 of meer kinderen domineren mijn tijdlijnen en beeldscherm, op de straten, vakanties waar een gezin van 4 haast een pre lijkt en in onze familie en vriendenkring zie je terugkomen, 2 kinderen of een 2e op komst, het ideaalbeeld. We zitten natuurlijk ook middenin de leeftijdsgroep van ouders met een peuter met gezinsuitbreidingen op komt. Een vader, moeder en 2 kinderen, voor mijn gevoel is het toch alsof het meer af is ofzo. Wat ook letterlijk gezegd is tegen ons, een gezin bestaat uit minimaal 2 kinderen, wij zijn ouders met een kind geen gezin…. Auw, bedankt.
Broers en zussen samen zien spelen is prachtig maar ook verdrietig omdat ik het haar ook zo gun, terwijl zij het met mij moet doen. Ook al scheelt het vast een hoop ruzie in huis haha. En eerlijk, het zou soms ook wel fijn zijn als ze een keer met iemand anders zal spelen. Maar als ik naar veel later kijk had ik het prettig gevonden als zij niet alleen over zou blijven. Onze peuter is zo lief, een geweldige poppen moeder, ze zal zeker weten een geweldige zus zijn, dat gun ik haar ook, het is allemaal zo dubbel.
Liever een kind erbij dan een missen las ik een keer en die kwam binnen.
Alternatieven? Adoptie is een mogelijkheid maar weet je wel hoeveel dat kost? Ik wel, heeeeeel veel! Wat ook voor draagmoeders ect is. Voor ons is dat helaas buiten ons bereik. Ik weet dat er twijfels zijn over moedergevoelens voor een adoptie kind, ik voel dat overigens helemaal niet. Ik weet zeker dat ik ook zal houden van mij niet biologische kind. Ik heb twee maanden in Afrika gewerkt en had ze allemaal wel mee naar huis willen nemen, in no time sluit je ze in je armen en dat is dan ook gelijk mijn twijfels over pleegouderschap.
Ik ken mijzelf, ik ga niet ergens half voor. Ik zou met alle liefde baby’s / peuters een goed start willen geven maar wat lijkt het mij moeilijk om na een tijdje weer afscheid te moeten nemen. Ik weet echt niet of ik dat wel zou kunnen. Ik las een keer ; Kinderen zijn in bruikleen van god, dat heeft mij geraakt en aan het denken gezet. Waardoor ik mij wat meer ging verdiepen in pleegouderschap.
Pleegouder worden is weer een hele andere wereld waar we in zouden stappen. Deeltijd ouder, voltijd, crisis opvang, baby’s, peuters, kleuters, (probleem) pubers… Het is een breed geheel, in hoeverre zijn er traumatische ervaringen? Bindingsangst? Gedoe met biologische ouders? Kan je er van genieten of voel je vooral de frustraties? Is het wel een verrijking?
Met open armen zal ik ze ontvangen, welkom laten voelen en een onderdeel in het gezin laten zijn. Alleen ben ik niet hun biologische moeder en zal ik dat nooit worden, maar ik weet nu al dat ik voor haar / hem op zou komen als een leeuwin, maar heb ik dat recht wel? En hoe neem je weer afscheid? Je weet dat het niet voor altijd zal zijn en dat lijkt mij toch zo verrekte moeilijk! Uiteraard heb je een band opgebouwd. Zullen er geen zorgen achterblijven? Is het voor het kind echt de beste beslissing om weer naar biologische ouders terug te gaan? Zal het nu wel goed gaan? Dat loslaten lijkt mij echt moeilijk.
Pleegouderschap, als we het doen zullen het kleine stapjes zijn. Wie weet dat het ooit op ons pad komt. Op dit moment is ons leven met 3 vol en intensief, het voelt op dit moment niet goed, ik zou hun niet beiden alle aandacht kunnen geven die ze wel verdienen ik wil ze niet te kort doen. Ik zou ook geen oudere kinderen dan onze dochter willen, zij zal de oudste in ons gezin blijven.
Maar wij zeggen zeker; zeg nooit nooit.
De wens is er en aan warmte voor welk kind dan ook, geen gebrek…. De biologische klok loopt ook door en dat geeft trouwens ook druk. En wat dacht je van het grote leeftijdsverschil dat elk jaar toeneemt..?
Als ik een pasgeborene thuis zie bij een ander, nog geen 24uur na de bevalling. Blijkt dat van alles in mijn lijf aan te zetten, een achtbaan van emoties, vliegt heen en weer. Ik zou ook zo graag gewoon dagenlang in bed met mijn baby willen liggen. Het kraambezoek is nog het minste gemis, gewoon in bed de hele dag naar mijn baby kijken zonder te rennen en te vliegen tussen ziekenhuis en thuis. De geboorte van mijn kind – het magische gevoel – wil ik ook een keer meemaken en niet horen bij ” die zielige groep moeders”.
Wat als we het toch wel aandurven, wat als….. Nog veel te veel wat als hier, geen knopen door gehakt. We leven momenteel nog van dag tot dag en halen alles eruit wat erin zit en als er in de toekomst een kindje bij komt laat ik het jullie heus wel weten 😉
