Hebben de gevolgen van HELLP nog invloed op deze bizarre periode ?
Het kon niet missen, een blog over Corona. Ik wilde het eerst niet doen omdat er al zoveel over geschreven staat maar feit is dat het ons leven beïnvloed en hierdoor raakt op vele manieren. Wat een angstige onwerkelijke tijd is dit en wat kost het een hoop energie. Wat doet het met mij? Allereerst is daar de angst voor ons kwetsbare meisje, mede mama’s van (ex) prematuren heb ik al gesproken waarbij hun kleintjes opnieuw het gevecht van hun leven aangaan. Als er iets is waar je, je kind als ouder voor wil behoeden is dat het wel. Ons meisje is nu bijna 3 jaar en ik kan haar onmogelijk vertellen waarom ze nergens meer komt. Ik vindt dat ze dit opvallend goed opneemt en merk zelfs dat ze in de ontwikkeling nu hele grote sprongen maakt dus voor haar is het niet alleen maar negatief. Maar steeds vaker gaat ze nu meer willen, naar opa en oma maar ook de kleine maar voorheen wel routine dingen zoals boodschappen doen. Ik merk dat nu het langer duurt ze meer gaat vragen en dat snap ik want als ik rondkijk zie en hoor ik van iedereen eigenlijk wel dat ze het zat zijn, het wordt steeds moeilijker om de regels te volgen. Wij worden heel goed begeleid en vervolgd door haar kinderarts, de lijnen zijn kort en dat vindt ik heel prettig. Ons meisje mag wel even naar buiten en daar ben ik heel erg dankbaar voor, velen van jullie zitten 24/7 binnen en dat is echt moeilijk, dat snap ik, wat het extra moeilijk maakt is dat er geen vooruitzicht is, we kunnen niets aftellen. Maar aan de andere kant zijn er ouders genoeg die zouden willen ruilen. Jullie zouden met alle liefde 24/7 thuis zijn met je kleintje maar de waarheid is dat jullie kleintje nog aan het vechten is op de NICU. Wat denk ik veel aan jullie, de wereld van de meest kwetsbare en dan nu ook deze angst er nog bovenop. Wij hebben het voorecht dat we even een frisse neus kunnen halen en zelfs de speeltuin kunnen betreden, mits er geen andere kinderen in de buurt zijn. Maar volg allemaal het advies van de eigen kinderarts, ons meisje mag wel even naar buiten maar niet in de buurt van andere kinderen, ook niet op 1,5 meter afstand. In de praktijk betekend het dat als ze kindjes ziet weet dat we weg gaan en daardoor komt er dan ook ”kindjes niet leuk” uit haar mond. Ik vraag mij wel eens af of ze geen hekel aan kinderen gaat krijgen hierdoor maar worden we er allemaal niet minder sociaal door? Ik merk aan mijzelf dat ik naast afstand houden vaak ook geen gedag meer zeg en mensen zoveel mogelijk vermijd, als het kan loop ik om of via andere kant, super stom natuurlijk. Andere ouders met kinderen snappen er natuurlijk helemaal niets van en willen juist een praatje maken maarja ik heb geen zin om het iedere keer weer uit te leggen. Je ziet ze denken en kijken maar de hele situatie kost mij al zoveel energie dat ik het maar laat gaan. Als we buiten geweest zijn moet ze wel altijd haar handen wassen (voorschrift kinderarts) maar dit vindt ze alleen maar leuk om te doen, we wassen de handen extra in deze tijd, zij ontwikkeld geen eczeem oid erdoor, gelukkig en ik smeer me gewoon nog wat vaker in dan voorheen. Verder meet ik 2x per dag bij haar de temperatuur. De volgers die mij langer kennen weten dat ik verpleegkundigen ben en dat maakt in deze tijd heel wat los in mij. Ik was altijd dol op mijn werk en heb het met zoveel liefde gedaan, belangeloos ingezet, de kwetsbaarste verpleegd in Afrika en had grootse plannen voor meer ontwikkelingswerk. Ik had nooit verwacht dat ik dit niet meer zou gaan kunnen of mogen. Verplegen is geweldig en vol inzet heb ik mij steeds meer verdiept tot de ziekste / instabiele groep patiënten. De patiënten die nu de ziekenhuisbedden vol bezetten, de patiënten volledig geïsoleerd en bang. Alles in mijn lijf, vezel schreeuwt en wil niets anders dan helpen en doen waar ik goed in ben. Maar de werkelijkheid is dat alles anders is. Ik heb regelmatig het gevoel van gemis en verdriet dat ik niet meer kan werken, maar nooit eerder als nu voel ik het in heel mijn lijf, die verpleegkundige die zit er echt nog wel, diepgeworteld in mij. Alle nieuwsuitzendingen, kranten, teksten je leest het overal, de tekorten aan verpleegkundigen en zij zonder BIG registratie kunnen nu ook bijspringen. En wat zou ik dat graag doen. Maar een verpleegkundige met een verstoord korte termijn geheugen, één die niet meer tegen prikkels kan, ieder moment een aanval kan krijgen van clusterhoofdpijn, zich niet goed concentreren kan, beperkt inspanning kan leveren en daardoor veel rust, kan onmogelijk terug aan het bed. Voor ons meisje is het een zegen dat ik niet in de frontline sta en voor haar ben ik ook oprecht blij dat het zo gelopen is, alsof het zo moest zijn. Nu kan ik haar immers al bijna 3 jaar alles geven in een veilige omgeving maar toch knaagt het aan mij. Op en af want werken omdat het niet meer kan, letterlijk geen meerwaarde meer hebben voor de arbeidsmarkt is een andere positie dan zelf de keuze te maken om niet meer te werken. Maar terugkomend op HELLP in mijn dagelijks leven, heeft Corona daar ook invloed in? Zeker, veel te veel. Mijn dagelijks leven voor Corona hield in dat als mijn man naar zijn werk is, ik bij mijn moeder ben of zij bij mij. En dat is nou precies het gene wat afgeraden wordt… Mijn moeder is een sterke vrouw zonder longklachten, mijn vader echter niet. Maar bovenal wil mijn moeder niet de gene zijn die ons meisje aansteekt. Zij zal dat nooit kunnen verdragen, wetende dat zij het rot virus heeft overgebracht aan ons kwetsbare meisje. En dat slaat exact de spijker op de kop, soms ben ik het zo zat en wil ik naar mijn moeder, naar mijn zus die notabene nog een keer mama geworden is (maar alleen voor het raam heb kunnen kennismaken), maar wat als… Ze kan het nu ook oplopen dat besef ik, maar als ze het krijgt ondanks alle voorzorgmaatregelen kan ik het beter accepteren dan dat ze het zou oplopen omdat we tegen de regels in zijn gegaan. Doordat mijn korte termijn verstoord is ben ik snel in de war, mijn man werkt zoveel mogelijk thuis maar alle structuur en regelmaat is weg. En dat laatsten heb ik juist nodig, het is mijn steuntje in de rug. De dagen, weken zijn totaal anders nu. Geen lange wandelingen, boodschappen doen, naar de stad, naar de fysiotherapeut, sporten, voor de VOC aan de slag, stuk fietsen, erop uit gaan. Het gevolg is niet weten wat voor dag het is, het idee houden dat ik iets vergeten ben, onrust in mijn lijf en spanningen. Alles schrijf ik op maar het idee dat ik toch iets vergeet gaat door mijn hoofd en dat kost veel energie. Als mijn man even weg is kan ik in paniek raken en mijn moeder zoeken omdat zij er altijd is (maar nu dus niet). Ik dacht dat het beter ging dat het toch wennen was, maar nu mijn man zijn vakantie weer voorbij is en we weer in de Corona situatie zitten waarbij hij ook werkt voel ik de spanning weer. Ik ben minder in beweging en heb geen fysiotherapie meer en dat merk ik in mijn lijf, hij protesteert en ik houd meer vocht vast . Net als het gevoel van spanning in mijn hoofd. Een gevoel die ik herken van lang geleden, wat had ik vroeger een hekel aan school , de lagere school vond ik vreselijk en elke zondag kreeg ik dan buikpijn, misselijkheidsklachten en een spanning in mijn hoofd, maandag ochtend ziek noemde we dat. En zo voelen nu deze dagen…. Wij bellen veel met elkaar om maar contact te onderhouden, dat zal voor jullie niet anders zijn. Doen wat je kan, meer kan je niet doen toch?! Vanavond een spannende persconferentie waar veel van verwacht wordt volgens mij. Ik hoop van harte dat de regels nog niet versoepeld worden want wat ik het weekend gezien heb beviel mij weinig. Parken weer vol, kleinkinderen toch bij de oma’s en opa’s op bezoek ,op schoot notabene want ja het was lekker weer en dus gingen er toch weer veel op pad. De weersverwachting is voor komend weekend wederom goed, ik ben bang dat het geduld opgeraakt is en dat als de regels iets versoepeld worden het los breekt. De regels worden dan massaal verbroken waardoor het aantal besmettingen weer stijgt. Maar wat als dit nog 2 jaar zo doorgaat…. Ons meisje haar school is al volop bezig met ideeën heb ik gehoord. De komende 2 jaar geen boodschappen doen, fysiotherapie ect ect, dat lijkt toch wel een slechte film/ droom? Onwerkelijk dat dit echt allemaal gebeurt dat is denk ik naast bizar en angstig de woorden die het, het beste omschrijven. Lieve ouders thuis met je kleintje(s), naast je kleintje op de NICU, met je zieke kindje op de afdeling, hou vol en pas goed op elkaar! Ik hoop van harte dat we sneller van Corona af zijn dan de 2 jaar die nu genoemd word. Veel sterkte en beterschap voor alle kinderen met Corona en de vrienden, naasten van jullie die nu aan het knokken zijn.
Een virtuele dikke knuffel omdat we ze nu harder nodig hebben dan ooit!
