Wij hebben samen een lijntje… tenminste dat is denk ik wat het is. Want als jij pijn hebt, angst ervaart of intens gelukkig bent – dan voel ik dat ook. Dat lijntje is er altijd al geweest, toen je nog in mijn buik zat (te kort maar wat) was het och zo gezellig met jou en zo lief en gezellig ben je nog steeds.
Maar we hebben ook minder mooie momenten meegemaakt met als dieptepunt jou start hier op de wereld. Je bent inmiddels al bijna 3 jaar en nu pas kan ik naar jou eerste foto’s kijken zonder in te storten.Ons lijntje samen, bracht ons tot het randje….
————————————————————————————————
Ik ziet het op de foto’s terug, de paniek in jou. Ik zie het op de foto’s terug het protesteren van jou.
————————————————————————————————–
Ik zie hoeveel pijn het je doet, hoe je in alle macht probeert kenbaar te maken dat je dit niet wilt. De paniek, je bent mij kwijt en kan mij niet meer vinden. Je zoekt een bekende geur, warmte of wat dan ook maar je krijgt een harde koude plaat om op te liggen, veel te veel vingers die aan jou zitten, felle lampen in je gezicht, harde geluiden en ze doen je ook nog eens pijn. Och meisje waar ben je toch in beland? Zojuist lag je nog heerlijk te schommelen met je duimpje in je mond en uit het niets is dat over. En dat is ook niet leuk lieverd, mama vond het ook niet leuk maar het moest.
Ik zie op de foto’s terug dat je niet rustig te krijgen bent, een warme muts of sokken helpen niet, logisch aangezien er ondertussen een slang in je neus en infusen in je arm worden geprikt. Ik zie hoe je wanhopig de begrenzing zoekt met je armen en benen maar alleen maar loze ruimte vindt. Ik zie dat je boos bent, gefrustreerd en alles op alles zet om je gevoel kenbaar te maken. Maar wat kan je, je kan nog niet praten alleen maar huilen. Maar bovenal voel ik jou pijn, het gemis van een veilige plek, die vreemde handen die je uit je slaap hebben getild, zo had het ook niet moeten gaan. Je had recht op een warm en veilig onthaal, hier bij mama op de borst. Het samen beleven zij aan zij.
Maar zij aan zij zijn we niet, zelfs verre van, je ligt op een andere afdeling. En ik lig in die koude ruimte waar jij eerder ook was. Op dat moment stort mijn bloeddruk in, een bloeding en breekt de paniek uit. Het moment waarop het einde nabij was. Het moment dat ik voelde dat het klaar was, over… Op dat moment lieve meisje, deed jij hetzelfde. Ze vermoeden dat je zo zooo boos en verdrietig was, dat je je lijfje hebt uitgeput, je kon niet meer. Jouw kleine lijfje had het nog zo zwaar en had juist de warmte en veiligheid van je mama nodig. Terwijl de artsen hun best doen om mij in leven te houden doen de artsen bij jou hetzelfde. Ons lijntje….. het is er altijd al geweest
