De week van haar verjaardag was zwaar, die week was intens, met herbelevingen en huilbuien…
De maanden vlogen voorbij; februari, maart, april…Tegelijk was daar een angstig gevoel, een onrustig gevoel wat toenam in mij. Dit gevoel werd steeds sterker naarmate mei vorderde, ik merkte dat ik de kalender niet meer verzetten. Op die manier naderde de dag niet, ik was mij aan het verstoppen voor de confrontatie.
Ik besprak mijn gevoelens met mijn begeleider en sprak uit dat ik er als een berg tegenop zag om haar verjaardag te vieren. Dat ik bang was dat ik in tranen uit zal barsten op de dag die voor haar zo belangrijk is en bovenal een feestdag zal moeten zijn.
Zij vroeg mij wat ik nodig zal hebben die dag en hoe ik het zelf eigenlijk zal willen indelen. En daar had zij een goed punt. Ons meisje weet nog niet dat ze jarig is en daardoor kan ik het indelen zoals ik dat nu nodig heb. Ze vertelde mij dat het heel goed was dat ik zelf onder ogen zag dat dit een heftige periode is en dat ik het hier moeilijk mee zal hebben. Ze wist te vertellen over andere mama’s en papa’s die het afgesloten hadden en waar zij het maar onzin vonden om er rekening mee te houden… wat denk je dat er gebeurde? Ja, daar ging het echt helemaal mis. Niet allemaal het eerste jaar, maar ook later. Door er de eerste keer heel duidelijk mee bezig te zijn en onder ogen te zien leg je de fundering voor de volgende jaren. En dat was voor mij een eye opener.
Ik weet dat met name de mama’s emotioneel zijn rond de verjaardag voor hun kleintje. Dat het grote stappen zijn en dat de bevalling altijd in de gedachten voorbij komt. Dat is dan ook een punt waar ik verdrietig om kan worden. Omdat HELLP dus ook altijd voorbij zal komen, dat ik er nooit echt los van zal komen. Het laatste wat ik zal willen is dat mijn meisje mij ieder jaar verdriet ziet hebben / ziet huilen en dat gaat associëren met haar verjaardag. Ik heb er dan ook serieus over nagedacht of we haar verjaardag op de uitgerekende datum zouden vieren. Dat is de dag waar we nu ook altijd mee bezig zijn in gedachten, haar geboorte dag is niet zo belangrijk als haar uitgerekende datum. Uiteindelijk heb ik hier niet voor gekozen omdat dit als weg stoppen voor mij voelde en ik vond dat ik het onder ogen moest zien. Als ze ouder wordt zal het tenslotte ook op haar geboorte dag zijn, de uitgerekende datum gaat (als het goed is) de komende jaren steeds minder op de voorgrond staan. Weliswaar niet echt voor mij want voor mij voelt de uitgerekende datum gewoon meer als de dag en niet haar geboorte dag. Maar op school straks en elders zal toch echt haar geboorte dag worden genoteerd en aangehouden.
Ik hield in gedachte dat het, het eerste jaar het zwaarst zal zijn en heb goed nagedacht wie ik die dag om mij heen wil hebben. Uiteindelijk heb ik mijn man verteld dat ik alleen met ons gezin wil zijn die dag, de dag met zijn drieën beleven en alle ruimte houden die er maar is om te praten, te praten over toen en nu. Want eerlijk gezegd praten we er normaal niet veel over, ik weet dat hij er anders mee om gaat en ik heb verteld dat ik hem die dag echt nodig zal hebben. En dat het mij zal helpen als hij er met mij over wil praten.
Wat betreft de tranen werd mij geadviseerd de dagen naar haar verjaardag toe al iedere dag een moment te nemen voor mijzelf. Op dat moment te zeggen cq denken, kom maar op, kom maar met de tranen. Haar idee was dat ze dan ook al zouden komen en de rouw er beetje bij beetje uit zal komen. Want de tranen zijn ook een onderdeel van rouw, van de zwangerschap die anders liep dan ik in gedachte had. Echter werkt dit niet voor mij, misschien wel voor een ander vandaar dat ik de tip wel deel. Haar idee was ook dat ik dit principe dan jaarlijks kon toepassen omdat zoals eerder gezegd er altijd emoties zullen spelen. Ik denk dat het voor mij beter werkt om dan even naar buiten te gaan die dagen en daar in rust emoties te laten gaan en dat ik dan ook kan beslissen, nu wel en nu niet. Dat ik meer controle heb over de emoties en ze kan uitstellen en dat het niet zoals nu mij overvalt.
Vanaf 19 juni voel ik de spanning nog verder oplopen in mijn lijf. 19 juni, toen op een maandag was de dag dat ik na een inmiddels routine geworden controle, plotseling moet blijven. Het is het begin van een reeks van gevoelens die mij deze week domineren. Er zit een knoop in mijn maag, ik heb het gevoel alsof ik naar de tandarts moet. Ik kijk steeds op de klok en bedenk wat ik een jaar geleden op dat tijdstip aan het doen was. Ondertussen ben ik met de voorbereidingen bezig van haar verjaardagstaart. Dat voelt dubbel, ik wil voor haar een mooie taart en zet mijn schouders eronder om het voor elkaar te krijgen. Ik zit met een snik aan tafel de voorbereidingen te maken. Hoofd en hart zitten niet op één lijn. Mijn man verklaard mij voor gek, dat ik gewoon wat moet bestellen, dat ik dit niet nu kan. Ik had de hoop dat het als afleiding zal werken maar hij blijkt gelijk te hebben. Het is zwaar, ik voel mij niet feestelijk toch ben ik blij dat ik doorgezet heb en mooie taarten voor haar heb kunnen maken.
Wat duurt de week ineens lang, ik voel mij van de wereld, een vertraagd gevoel alsof ik er niet helemaal bij ben. Ondertussen broeit in mij de nervositeit, een gejaagd gevoel wat onrustig aanvoelt. Ik heb het gevoel in een wachtkamer te zitten, tijd is relatief, ik huil en wil niet denken aan 24 Juni, ik krijg al buikpijn bij het idee.
De hele week beleef ik opnieuw, het opgenomen worden, de hoop om weer naar huis te mogen, de verslechtering, de pikzwarte urine, de angst op vroeggeboorte en de hoop dat ze nog even mag blijven zitten, de blijdschap van iedere dag dat ze er nog in zit, het opblazen van mijn hoofd – voeten – benen en buik, het niet meer herkennen van mijzelf, de rondleiding en uitleg van de kinderarts, het ziek voelen maar niet willen zeggen uit angst dat ze eruit moet, het starten met magnesium, de pijn, de angst, paniek, benauwdheid, schuldgevoel, onrust en wanhoop bij mij maar ook iedereen rondom mijn bed. Alles komt voorbij, het is enorm heftig om weer te herbeleven.
De nacht van 23 op 24 juni is heel zwaar. Ik voel opnieuw hoeveel pijn ik heb en dat ik geen lucht meer kan krijgen. Vervolgens de paniek in de ogen van de verpleegkundigen en het toenemen van ophef in de stemmen van de artsen onderling. Ik voel mij opnieuw weg zakken, de ogen sluiten en ik voel een rust, een zachte gloed en rust om mij heen waar ik naar verlang. Vervolgens word ik hier hardhandig uitgetrokken en hoor ik dat we naar de OK gaan. Daar zit een groot gat in het geheugen. Deze nacht, de nacht van 24 juni komt het weer naar boven, ik voel mij opnieuw weg zakken, ik voel dat ik zwaarder en zwaarder word, het gevoel te verdrinken, het vechten hier tegen, de paniek en geschreeuw om mij heen, ik hoor; we gaan haar verliezen… ze bloed dood, alles in mij schreeuwt en wil dit niet maar ik kan er niets aan doen, ik zak verder en verder het donker in tot het zwart voor mijn ogen is….
Iedere keer als ik probeer te slapen komt het opnieuw voorbij. Ik huil en huil de hele nacht, mijn man word er wakker van en schrikt. Niemand zit te wachten op mijn verhaal dat weet ik wel, het is geen leuk verhaal maar het is wel mijn verhaal.
Het is mijn verhaal, mijn verhaal over hoe ik mijn kind op de wereld heb gezet, hoe ik bijna letterlijk mijn leven heb gegeven voor haar. Deze loodzware week in het ziekenhuis zal altijd weer opnieuw afspelen…
